Jaromír Nohavica - Píseň o příteli

Myślałem sobie: mój przyjacielu, a teraz
ryba, rak czy tak czy inaczej,
odpowiedź chciałbyś poznać,
czy jesteś w stanie mu dać:
weź go ze sobą w góry i idźmy,
w górę każdy krok u boku,
swoim sznurkiem z nim zjeżdżaj, byś wiedział,
z kim masz do czynienia, z kim masz do czynienia.

Jeśli złamie się pośród tych gór,
zakrzywi nos, zgiętą kręgosłupa, chce wrócić,
gdy z lodowców na skałach czuje strach
i zastanawia się, jak uciec,
wtedy go znasz, wtedy go znasz do szpiku kości,
pozwól mu iść, gdzie chce,
lepiej iść sam niż z nim,
takich nie ruszam.

Ale gdy nie jęczał i poszedł,
nie narzekał, gdy było na dnie sił,
i gdy z wysokości zleciałeś, a on cię złapał,
bo był tam, gdzie powinien być,
gdy walczył, gdy się szarpał i pędził,
zadziwiony stał na szczytach skał,
to on, twój przyjaciel, stój przy nim,
zaufaj mu tylko!