Jaromír Nohavica - Sudvej

Sędziwój

Tyle lat już nigdy miał nie będę mówię z drżeniem w głosie
sekunda za sekundą kroją mój bochen chleba
nie pukaj do mych drzwi poczekaj chwilę mój losie
tyle jeszcze rzeczy zrobić trzeba
tyle jeszcze rzeczy zrobić trzeba

Stare kobiety spacerują w bluzach burych
a gdy brzmi białe tango nikomu nie wchodzą w drogę
kulawy nauczyciel tańca wciąż zmienia figury
tyle jeszcze rzeczy zrobić mogę
tyle jeszcze rzeczy zrobić mogę

Rzeka walczy z korytem i szuka przestrzeni
aż wreszcie w morzu się szeroko rozpościera
Jest czas rozrzucania kamieni
i czas, i czas by kamienie zbierać

Rodzina siedzi w trawie śmiech na łące dzwoni
to rodzina szczęśliwego malarza Vojkówki
wtem nadlatuje sroka żona woła do nich:
Patrzcie, dzieci, niesie borówki
patrzcie na nią, niesie borówki

To co się dzieje teraz już się nigdy nie powtórzy
gromnicami na naszych grobach będą nasze książki
zostanie tylko zapach ciał po miłosnej burzy
i zniknie to co na nas ciąży
co nam nieskończenie ciąży

Napisałem listy i wysłałem je i czekam
z cichą nadzieją, że wierzyć w ludzi się opłaca
jest czas, aby iść gdzieś tam
i czas, i czas żeby skądś wracać

Ze swego dziennika skreślam pierwszych zmarłych
na placu Wolności jest coraz bardziej ciemno
młode kobiety wokół na drutach robią swetry z wełny
żeby ich mężom nie było zimno
żeby im nie było zimno

A mnie jest z dnia na dzień i co noc coraz chłodniej
w przeciągach wieków rok za rokiem mi przemija
nie powiedziałeś Sędziwoju prawdy niewygodnej
że kiedyś przyjdzie taka chwila
że kiedyś przyjdzie taka chwila

Z mgły wynurzyła się para białych bawołów
z gardła wydobyłem kilka obcych tonów
jest czas siania na polu
i czas i czas zbierania plonów

Siadam na ławce do muru zamku przyciśniętej
malarz Vojkówka leczy kawą swój niedosyt
i pokazuje mi nowy obraz Trójcy świętej
Bóg na nim zbiera borówki i rude ma włosy

Czy nie za mocna ta kawa - pyta jego żona
moglibyśmy być bogaci gdybyś tylko zechciał kochanie
a malarz Libor mówi do mnie bo jej nie przekonał:
To, co namalujesz, to zostanie
co namalujesz, to zostanie

Tyle lat już nigdy miał nie będę mówię z drżeniem w głosie
sekunda za sekundą kroją mój bochen chleba
nie pukaj do mych drzwi poczekaj chwilę mój losie
tyle obrazów jeszcze zrobić trzeba,
tyle nowych pieśni jeszcze zrobić trzeba

Renata Putzlacher (ze zm.)