Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Jethro Tull
Popularne teksty
13. Qry - Duch
Jethro Tull - A Passion Play
A Passion Play
Tekst dodał(a): Rodzyn1965
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): Rodzyn1965
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): Rodzyn1965
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
The Silver Cord*
"Do you still see me even here?''
(The silver cord lies on the ground.)
"And so I'm dead'', the young man said
over the hill (not a wish away).
My friends (as one) all stand aligned
although their taxis came too late.
There was / a rush along the Fulham Road.
There was / a hush in the Passion Play.
Such a sense of glowing in the aftermath
ripe with rich attainments all imagined
sad misdeeds in disarray
the sore thumb screams aloud,
echoing out of the Passion Play.
All the old familiar choruses come crowding in a different key:
Melodies decaying in sweet dissonance.
There was a rush along the Fulham Road
into the Ever-passion Play.
And who comes here to wish me well?
A sweetly-scented angel fell.
She laid her head upon my disbelief
and bathed me with her ever-smile.
And with a howl across the sand
I go escorted by a band of gentlemen in leather bound
NO-ONE (but someone to be found).
Re-Assuring Tune (Instrumental)*
Memory Bank*
All along the icy wastes there are faces smiling in the gloom.
Roll up roll down, Feeling unwound? Step into the viewing room.
The cameras were all around.We've got you taped you're in the play.
Here's your I.D. (Ideal for identifying one and all.)
Invest your life in the memory bank ours the interest and we thank you.
The ice-cream lady wets her drawers, to see you in the passion play.
Take the prize for instant pleasure, captain of the cricket team
public speaking in all weathers, a knighthood from a queen.
Best Friends*
All your best friends' telephones never cooled from the heat of your hand.
There's a line in a front-page story, 13 horses that also-ran.
Climb in your old umbrella. Does it have a nasty tear in the dome?
But the rain only gets in sometimes and the sun never leaves you alone,
you alone, you alone, you alone, you alone, you alone.
Critique Oblique*
Lover of the black and white it's your first night.
The Passion Play, goes all the way, spoils your insight.
Tell me how the baby's made, how the lady's laid,
why the old dog howls in sadness.
And your little sister's immaculate virginity wings away on the bony shoulders
of a young horse named George who stole surreptitiously into her geography revision.
(The examining body examined her body.)
Actor of the low-high Q, let's hear your view.
Peek at the lines upon your sleeves since your memory won't do.
Tell me: how the baby's graded, how the lady's faded,
why the old dogs howl with madness.
All of this and some of that's the only way to skin the cat.
And now you've lost a skin or two, you're for us and we for you.
The dressing room is right behind, We've got you taped, you're in the play.
How does it feel to be in the play?
How does it feel to play the play?
How does it feel to be the play?
Man of passion rise again, we won't cross you out:
for we do love you like a son, of that there's no doubt.
Tell us: is it you who are here for our good cheer?
Or are we here for the glory, for the story, for the gory satisfaction
of telling you how absolutely awful you really are?
There was / a rush along the Fulham Road.
There was / a hush in the Passion Play.
Forest Dance #1 (Instrumental)*
This is the story of the hare who lost his spectacles.
Owl loved to rest quietly whilst no one was watching.
Sitting on a fence one day,
he was surprised when suddenly a kangaroo ran close by.
Now this may not seem strange, but when Owl overheard Kangaroo whisper
to no one in particular, "The hare has lost his spectacles,''
well, he began to wonder.
Presently, the moon appeared from behind a cloud and there,
lying on the grass was hare.
In the stream that flowed by the grass a newt.
And sitting astride a twig of a bush a bee.
Ostensibly motionless, the hare was trembling with
excitement, for without his spectacles he was completely helpless.
Where were his spectacles? Could someone have stolen them?
Had he mislaid them? What was he to do?
Bee wanted to help, and thinking he had the answer began:
"You probably ate them thinking they were a carrot.''
"No!'' interrupted Owl, who was wise.
"I have good eye-sight, insight, and foresight.
How could an intelligent hare make such a silly mistake?''
But all this time, Owl had been sitting on the fence, scowling!
Kangaroo were hopping mad at this sort of talk.
She thought herself far superior in intelligence to the others.
She was their leader, their guru. She had the answer:
"Hare, you must go in search of the optician.''
But then she realized that Hare was completely helpless
without his spectacles. And so, Kangaroo loudly proclaimed,
"I can't send Hare in search of anything!''
"You can guru, you can!'' shouted Newt.
"You can send him with Owl.'' But Owl
had gone to sleep. Newt knew too much to be stopped by so small a problem
"You can take him in your pouch.''
But alas, Hare was much too big to fit into Kangaroo's pouch.
All this time, it had been quite plain to hare
that the others knew nothing about spectacles.
[Sung:] As for all their tempting ideas, well Hare didn't care.
The lost spectacles were his own affair.
And after all, Hare did have a spare a-pair. A-pair.
Forest Dance #2 (Instrumental)*
THE END
The Foot Of Our Stairs*
We sleep by the ever-bright hole in the door,
eat in the corner, talk to the floor,
cheating the spiders who come to say "Please'',
(politely). They bend at the knees.
Well, I'll go to the foot of our stairs.
Old gentlemen talk of when they were young
of ladies lost and erring sons.
Lace-covered dandies revel (with friends)
pure as the truth, tied at both ends.
Well I'll go to the foot of our stairs.
Scented cathedral spire pointed down.
We pray for souls in Kentish Town.
A delicate hush the gods, floating by
wishing us well, pie in the sky.
God of ages, Lord of Time, mine is the right to be wrong.
Well I'll go to the foot of our stairs.
Jack rabbit mister spawn a new breed
of love-hungry pilgrims (no bodies to feed).
Show me a good man and I'll show you the door.
The last hymn is sung and the devil cries "More.''
Well, I'm all for leaving and that being done,
I've put in a request to take up my turn
in that forsaken paradise that calls itself "Hell''
where no-one has nothing and nothing is well meaning fool,
pick up thy bed and rise up from your gloom smiling.
Give me your hate and do as the loving heathen do.
Overseer Overture*
Colours I've none, dark or light, red, white or blue.
Cold is my touch (freezing).
Summoned by name - I am the overseer over you.
Given this command to watch o'er our miserable sphere.
Fallen from grace, called on to bring sun or rain.
Occasional corn from my oversight grew.
Fell with mine angels from a far better place,
offering services for the saving of face.
Now you're here, you may as well admire
all whom living has retired from the benign reconciliation.
Legends were born surrounding mysterious lights
seen in the sky (flashing).
I just lit a fag then took my leave in the blink of an eye.
Passionate play join round the maypole in dance
(primitive rite) (wrongly).
Summoned by name I am the overseer over you.
Flight From Lucifer*
Flee the icy Lucifer. Oh he's an awful fellow!
What a mistake! I didn't take a feather from his pillow.
Here's the everlasting rub: neither am I good or bad.
I'd give up my halo for a horn and the horn for the hat I once had.
I'm only breathing. There's life on my ceiling.
The flies there are sleeping quietly.
Twist my right arm in the dark.
I would give two or three for
one of those days that never made
impressions on the old score.
I would gladly be a dog barking up the wrong tree.
Everyone's saved we're in the grave.
See you there for afternoon tea.
Time for awaking the tea lady's making
a brew-up and baking new bread.
Pick me up at half past none
there's not a moment to lose.
There is the train on which I came.
On the platform are my old shoes.
Station master rings his bell.
Whistles blow and flags wave.
A little of what you fancy does you good (Or so it should).
I thank everybody
for making me welcome.
I'd stay but my wings have just dropped off.
10.08 To Paddington (Instrumental)*
Magus Perde*
Hail! Son of kings make the ever-dying sign
cross your fingers in the sky for those about to BE.
There am I waiting along the sand.
Cast your sweet spell upon the land and sea.
Magus Perde, take your hand from off the chain.
Loose a wish to still, the rain, the storm about to BE.
Here am I (voyager into life).
Tough are the soles that tread the knife's edge.
Break the circle,stretch the line, call upon the devil.
Bring the gods, the gods' own fire
In the conflict revel.
The passengers upon the ferry crossing, waiting to be born,
renew the pledge of life's long song rise to the reveille horn.
Animals queueing at the gate that stands upon the shore
breathe the ever-burning fire that guards the ever-door.
Man - son of man - buy the flame of ever-life
(yours to breathe and breath the pain of living): living BE!
Here am I! Roll the stone away
from the dark into ever-day.
Epilogue*
There was a rush along the Fulham Road
into the Ever-passion Play.
"Do you still see me even here?''
(The silver cord lies on the ground.)
"And so I'm dead'', the young man said
over the hill (not a wish away).
My friends (as one) all stand aligned
although their taxis came too late.
There was / a rush along the Fulham Road.
There was / a hush in the Passion Play.
Such a sense of glowing in the aftermath
ripe with rich attainments all imagined
sad misdeeds in disarray
the sore thumb screams aloud,
echoing out of the Passion Play.
All the old familiar choruses come crowding in a different key:
Melodies decaying in sweet dissonance.
There was a rush along the Fulham Road
into the Ever-passion Play.
And who comes here to wish me well?
A sweetly-scented angel fell.
She laid her head upon my disbelief
and bathed me with her ever-smile.
And with a howl across the sand
I go escorted by a band of gentlemen in leather bound
NO-ONE (but someone to be found).
Re-Assuring Tune (Instrumental)*
Memory Bank*
All along the icy wastes there are faces smiling in the gloom.
Roll up roll down, Feeling unwound? Step into the viewing room.
The cameras were all around.We've got you taped you're in the play.
Here's your I.D. (Ideal for identifying one and all.)
Invest your life in the memory bank ours the interest and we thank you.
The ice-cream lady wets her drawers, to see you in the passion play.
Take the prize for instant pleasure, captain of the cricket team
public speaking in all weathers, a knighthood from a queen.
Best Friends*
All your best friends' telephones never cooled from the heat of your hand.
There's a line in a front-page story, 13 horses that also-ran.
Climb in your old umbrella. Does it have a nasty tear in the dome?
But the rain only gets in sometimes and the sun never leaves you alone,
you alone, you alone, you alone, you alone, you alone.
Critique Oblique*
Lover of the black and white it's your first night.
The Passion Play, goes all the way, spoils your insight.
Tell me how the baby's made, how the lady's laid,
why the old dog howls in sadness.
And your little sister's immaculate virginity wings away on the bony shoulders
of a young horse named George who stole surreptitiously into her geography revision.
(The examining body examined her body.)
Actor of the low-high Q, let's hear your view.
Peek at the lines upon your sleeves since your memory won't do.
Tell me: how the baby's graded, how the lady's faded,
why the old dogs howl with madness.
All of this and some of that's the only way to skin the cat.
And now you've lost a skin or two, you're for us and we for you.
The dressing room is right behind, We've got you taped, you're in the play.
How does it feel to be in the play?
How does it feel to play the play?
How does it feel to be the play?
Man of passion rise again, we won't cross you out:
for we do love you like a son, of that there's no doubt.
Tell us: is it you who are here for our good cheer?
Or are we here for the glory, for the story, for the gory satisfaction
of telling you how absolutely awful you really are?
There was / a rush along the Fulham Road.
There was / a hush in the Passion Play.
Forest Dance #1 (Instrumental)*
This is the story of the hare who lost his spectacles.
Owl loved to rest quietly whilst no one was watching.
Sitting on a fence one day,
he was surprised when suddenly a kangaroo ran close by.
Now this may not seem strange, but when Owl overheard Kangaroo whisper
to no one in particular, "The hare has lost his spectacles,''
well, he began to wonder.
Presently, the moon appeared from behind a cloud and there,
lying on the grass was hare.
In the stream that flowed by the grass a newt.
And sitting astride a twig of a bush a bee.
Ostensibly motionless, the hare was trembling with
excitement, for without his spectacles he was completely helpless.
Where were his spectacles? Could someone have stolen them?
Had he mislaid them? What was he to do?
Bee wanted to help, and thinking he had the answer began:
"You probably ate them thinking they were a carrot.''
"No!'' interrupted Owl, who was wise.
"I have good eye-sight, insight, and foresight.
How could an intelligent hare make such a silly mistake?''
But all this time, Owl had been sitting on the fence, scowling!
Kangaroo were hopping mad at this sort of talk.
She thought herself far superior in intelligence to the others.
She was their leader, their guru. She had the answer:
"Hare, you must go in search of the optician.''
But then she realized that Hare was completely helpless
without his spectacles. And so, Kangaroo loudly proclaimed,
"I can't send Hare in search of anything!''
"You can guru, you can!'' shouted Newt.
"You can send him with Owl.'' But Owl
had gone to sleep. Newt knew too much to be stopped by so small a problem
"You can take him in your pouch.''
But alas, Hare was much too big to fit into Kangaroo's pouch.
All this time, it had been quite plain to hare
that the others knew nothing about spectacles.
[Sung:] As for all their tempting ideas, well Hare didn't care.
The lost spectacles were his own affair.
And after all, Hare did have a spare a-pair. A-pair.
Forest Dance #2 (Instrumental)*
THE END
The Foot Of Our Stairs*
We sleep by the ever-bright hole in the door,
eat in the corner, talk to the floor,
cheating the spiders who come to say "Please'',
(politely). They bend at the knees.
Well, I'll go to the foot of our stairs.
Old gentlemen talk of when they were young
of ladies lost and erring sons.
Lace-covered dandies revel (with friends)
pure as the truth, tied at both ends.
Well I'll go to the foot of our stairs.
Scented cathedral spire pointed down.
We pray for souls in Kentish Town.
A delicate hush the gods, floating by
wishing us well, pie in the sky.
God of ages, Lord of Time, mine is the right to be wrong.
Well I'll go to the foot of our stairs.
Jack rabbit mister spawn a new breed
of love-hungry pilgrims (no bodies to feed).
Show me a good man and I'll show you the door.
The last hymn is sung and the devil cries "More.''
Well, I'm all for leaving and that being done,
I've put in a request to take up my turn
in that forsaken paradise that calls itself "Hell''
where no-one has nothing and nothing is well meaning fool,
pick up thy bed and rise up from your gloom smiling.
Give me your hate and do as the loving heathen do.
Overseer Overture*
Colours I've none, dark or light, red, white or blue.
Cold is my touch (freezing).
Summoned by name - I am the overseer over you.
Given this command to watch o'er our miserable sphere.
Fallen from grace, called on to bring sun or rain.
Occasional corn from my oversight grew.
Fell with mine angels from a far better place,
offering services for the saving of face.
Now you're here, you may as well admire
all whom living has retired from the benign reconciliation.
Legends were born surrounding mysterious lights
seen in the sky (flashing).
I just lit a fag then took my leave in the blink of an eye.
Passionate play join round the maypole in dance
(primitive rite) (wrongly).
Summoned by name I am the overseer over you.
Flight From Lucifer*
Flee the icy Lucifer. Oh he's an awful fellow!
What a mistake! I didn't take a feather from his pillow.
Here's the everlasting rub: neither am I good or bad.
I'd give up my halo for a horn and the horn for the hat I once had.
I'm only breathing. There's life on my ceiling.
The flies there are sleeping quietly.
Twist my right arm in the dark.
I would give two or three for
one of those days that never made
impressions on the old score.
I would gladly be a dog barking up the wrong tree.
Everyone's saved we're in the grave.
See you there for afternoon tea.
Time for awaking the tea lady's making
a brew-up and baking new bread.
Pick me up at half past none
there's not a moment to lose.
There is the train on which I came.
On the platform are my old shoes.
Station master rings his bell.
Whistles blow and flags wave.
A little of what you fancy does you good (Or so it should).
I thank everybody
for making me welcome.
I'd stay but my wings have just dropped off.
10.08 To Paddington (Instrumental)*
Magus Perde*
Hail! Son of kings make the ever-dying sign
cross your fingers in the sky for those about to BE.
There am I waiting along the sand.
Cast your sweet spell upon the land and sea.
Magus Perde, take your hand from off the chain.
Loose a wish to still, the rain, the storm about to BE.
Here am I (voyager into life).
Tough are the soles that tread the knife's edge.
Break the circle,stretch the line, call upon the devil.
Bring the gods, the gods' own fire
In the conflict revel.
The passengers upon the ferry crossing, waiting to be born,
renew the pledge of life's long song rise to the reveille horn.
Animals queueing at the gate that stands upon the shore
breathe the ever-burning fire that guards the ever-door.
Man - son of man - buy the flame of ever-life
(yours to breathe and breath the pain of living): living BE!
Here am I! Roll the stone away
from the dark into ever-day.
Epilogue*
There was a rush along the Fulham Road
into the Ever-passion Play.
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieSrebrny sznur*
"Czy głos mój dociera do ciebie nawet stąd?"
Sznur srebrny na ziemi leży.
"Więc nie żyję" młodzieniec rzekł
sponad wzgórza, niedaleko stąd.
Moi przyjaciele wszyscy, w szeregu stoją równym,
choć taksówki ich przyjechały za późno.
Tłok się zrobił na Fulham Road,
W Pasyjnym Przedstawieniu zapadła cisza jak makiem zasiał.
Taki to sens żarzenia naszego po życia próbie
Odęty zdobytym bogactwem teraz tak zbytecznym
Bo karygodne czyny zasmucają nieładem,
jak przy kciuku bolącym głośno krzyczą
echem przywołując Przedstawienie pasyjne.
Wszystkie te stare chóry tak dobrze znane, gromadzą się w odmiennej tonacji:
melodii w dysonansie słodkim rozpadłych.
Tłok się zrobił na Fulham Road,
w tym granym bezustannie Przedstawieniu pasyjnym.
Któż to przychodzi tutaj z otuchą dla mnie?
Anielica o woni rozkosznej ku mnie zstępuje.
Nad moim zwątpieniem się pochyla
i w swym odwiecznym uśmiechu kąpie.
Z wyciem rozległym po piasku bezmiarze
Idę w eskorcie grupy gentlemanów rzemieniami skrępowany,
Nikim teraz, choć kimś przecież mam się stać..
Melodia upewniająca (instrumentalny)*
Bank Pamięci*
Wszędzie w lodowatych odpadkach twarze się uśmiechają z mroków.
Proszę tutaj, rozepnij się, czujesz się odprężony? Wejdź na salę.
Mieliśmy wszędzie kamery nasze, mamy cię na taśmie, bohaterem tej sztuki ty jesteś.
O, znalazłem twój identyfikator, idealny do odszukania jednostki i wszystkich.
Życie swe powierz bankowi pamięci, nasze są procenty i dzięki ci za nie.
Nasza lodziarka majtki swe zmoczyła widząc ciebie w twym przedstawieniu pasyjnym.
Nagrodę odbierz za rozkosze doraźne, za kapitana funkcję w krykieta drużynie,
Publiczne przemowy w każdą pogodę, szlachectwo od królowej.
Najlepsi przyjaciele*
Telefony od przyjaciół twych najlepszych nigdy nie ostygły od ciepła twej dłoni.
Wiersz w artykule ze strony pierwszej mówi, że 13 koni przegrało, przegrało.
Wejdź na twój parasol stary, widzisz, że ma brzydką dziurę w czaszy, w czaszy?
Ale, że z rzadka pada, "The Sun" nie dopuści byś był sam,
był sam, był sam, był sam, był sam, był sam.
Oględna krytyka*
Uwielbiasz wiedzieć co czarne jest a co białe, to jak pierwsza noc.
Przedstawienie pasyjne trwa jeszcze, i zburzy jeszcze poglądy twe.
Powiedz mi jak robi się dzieci, a jak damy dmucha,
czemu pies stary ze smutku wyje.
Oto niepokalane dziewictwo siostrzyczki twojej ulatuje na kościstym barku
młodego konia imieniem Jerzy który potajemnie wkradł się w przegląd jej geografii.
Ciało egzaminatorskie przeegzaminowało jej ciało.
Aktorze o ilorazie niskim, słuchamy twojej opinii.
Zerknij na wersy zapisane na rękawie, jeśli cię pamięć zawodzi.
Powiedz mi jak ocenia się dzieci, czemu twa pani odeszła.
czemu pies stary z szaleństwa wyje.
Wszystko to i po części tamto jest sposobem jedynym by ze skórki kota odrzeć.
Teraz pozbyłeś się skóry jednej lub dwóch, jesteś dla nas a my dla ciebie.
Szatnia jest tuż obok, mamy cię obmierzonego, bohaterem tej sztuki ty jesteś.
Co się czuje, gdy jest się w tej sztuce?
Co się czuje, gdy gra się w tej sztuce?
Co się czuje, gdy jest się tą sztuką?
Człowiecze z pasji podnieś się raz jeszcze, nie postawimy krzyżyka na tobie
Bo naprawdę kochamy cię jak syna, co do tego wątpliwości nie ma.
Powiedz nam, czy to ty jesteś tu dla rozrywki naszej?
Czy też mu jesteśmy tu dla chwały, dla tej opowieści,
dla brutalnej satysfakcji mówienia ci jak absolutnie okropny w istocie jesteś.
Tłok się zrobił na Fulham Road,
W Pasyjnym Przedstawieniu zapadła cisza jak makiem zasiał.
Leśny taniec nr 1(instrumentalny)*
Jest to opowieść o zajączku, co zgubił swoje okulary (Hammond-Hammond/Evan/Anderson)
Sowa uwielbiała odpoczywać w ciszy, gdzie nikt na nią nie patrzył.
Dnia pewnego, gdy siedziała na płocie,
zaskoczyło ją nagłe wbiegnięcie kangurzycy.
Nie byłoby w tym nic dziwnego, ale gdy sowa usłyszała jak kangurzyca mówi
szeptem do nikogo konkretnego: "Zajączek zgubił swoje okulary",
wtedy zaczęła się zastanawiać.
Teraz księżyc pojawił się zza chmury
a na łące leżał zajączek.
W strumieniu, za łąką płynęła traszka.
i na gałązce krzewu okrakiem siedział truteń.
Pozornie bez ruchu, zajączek dygotał z podniecenia.
ponieważ bez swoich okularów wyglądał zupełnie bezradnie.
Gdzie są jego okulary? Może ktoś je ukradł?
Może je gdzieś położył i nie pamięta gdzie? Cóż teraz ma począć?
Truteń chciał pomóc i myśląc, że zna odpowiedź, zaczął:
"Przypuszczalnie je zjadłeś. Myśląc, że to marchewka."
Niemożliwe! Przerwała sowa, która była mądra,
"Ja mam dobry wzrok, wgląd w sprawy wewnętrzne i zewnętrzne.
Jak tak inteligentny zajączek mógł popełnić tak niedorzeczny błąd?"
Ale przez cały czas sowa siedziała na płocie jakoś osowiała!"
Kangurzycę denerwowało gadanie tego rodzaju.
Uważała się za znacznie lepszą pod względem inteligencji od reszty.
Ona była ich przywódcą, ich guru, ona miała gotową odpowiedź:
"Zajączku! musisz wybrać się na poszukiwanie optyka".
Zaraz jednak zauważyła, że zajączek był zupełnie bezradny bez swoich
okularów. Dlatego, kangurzyca głośno zakomunikowała:
"Nie mogę wysłać zajączka na poszukiwanie czegokolwiek!"
"Możesz guru, możesz!" wykrzyknęła traszka,
"Możesz go wysłać z sową", jednak sowa poszła spać.
Ale traszka, traszka wiedziała zbyt dużo, aby zatrzymała ją taka fraszka.
"Możesz go zabrać do swojej torby".
Ale niestety, zajączek był zbyt duży, aby zmieścić się do kangurzej torby.
Przez cały czas, dla zajączka było całkiem jasne
że reszta nie wie nic o okularach,
A jeśli idzie o te ich wszystkie kuszące pomysły, cóż, zajączka one nie obchodziły.
Zagubione okulary były wyłącznie jego sprawą,
a poza tym, zajączek miał zapasową parę.
Leśny taniec nr 2 (instrumentalny)*
KONIEC
W dół naszych schodów*
Śpimy przy jaśniejącej wciąż dziurze u drzwi,
w kącie się tu jada, do podłogi gada,
oszukuje pająki, co po prośbie ku nam podchodzą,
grzecznie w kolanach swe nogi zginając.
Ech, w dół naszych schodów winienem się udać.
Starzy panowie mówią o dniach, kiedy byli młodzi,
o utraconych damach, o błądzących synach.
Dandysi w koronki strojni z przyjaciółmi hulają,
Czyści jak prawda, zasupłana z końców obu
Ech, w dół naszych schodów winienem się udać.
Wonna katedra, wieża jej w dół celuje.
Modły za dusze w mieście Kentu wznosimy.
Delikatna cisza, bogi przepływają obok
one też gwiazdkę z nieba nam przyrzekają.
Boże Odwieczny, Panie Czasu, błądzenie to prawo me.
Ech, w dół naszych schodów winienem się udać.
Panie długouchy, zródź nową rasę
pielgrzymów miłości głodnych, bez ciał do karmienia.
Wskaż mi człeka dobrego, a ja ci drzwi pokażę.
Ostatni hymn śpiewają a diabeł krzyczy "Jeszcze".
Tak, odejść stąd chcę, tak postanowiłem,
Złożyłem wniosek i swe miejsce w kolejce zająłem
do tego raju zakazanego, które "Piekłem" się zwie,
Gdzie nikt niczego nie ma i nie ma niczego.
Dobrze, głupcze, weź swe łoże i wyjdź z uśmiechem z zasępienia tego.
Daj mi swój gniew i czyń co kochający poganin czyni.
Uwertura nadzorcy*
Barw żadnych nie mam, ciemnych ni jasnych, czerwonych, białych czy niebieskich.
Zimny dotyk mój, mrozi.
Wezwany z imienia, nadzorcą dla ciebie jestem.
Władzę mi dano by patrzeć na tę sferę żałosną.
Od łask odtrąconego, wzywacie mnie by słońce lub deszcz sprowadzać.
Przypadkiem zboże wyrasta z niedopatrzenia mego.
Upadli z miejsca znacznie lepszego są tu ze mną aniołowie,
Proponują usługi swe co twarz wam dają zachować.
Teraz ty jesteś tutaj, możesz także podziwiać
Wszystkich, których życie od zgody łagodnej odstrychnęło.
Legendy narosły wokół świateł tajemniczych
widzisz na niebie błyskanie.
A to ja zapalam papierosa i znikam w oka mgnieniu.
Namiętna gra, zatańcz i ty przy słupie majowym,
w rycie prymitywnym, złym.
Wezwany z imienia, nadzorcą dla ciebie jestem.
Ucieczka od Lucyfera*
Zmykaj Lucyferze lodowy. O jakiż to z niego gość paskudny!
Co za błąd! Nie wziąłem nawet piórka z poduszki jego.
Oto świąd mój odwieczny, anim ja dobry ani zły.
Oddałem aureolę moją za rogi, a rogi za kapelusz oddam, który nosiłem niegdyś.
Ja tylko oddycham, na suficie mym już jest więcej życia.
Muchy na nim śpią sobie w spokoju.
Wykręć mą prawicę w ciemności,
nawet po dwakroć lub trzykroć za
jeden z tych dni co nie zachwycały wcale
w tym scenariuszu starym.
Chętnie psem będę co na niewłaściwe drzewo szczeka.
Każdy jest zbawiony, choć w grobie jesteśmy,
spotykając się na herbatce popołudniowej.
Czas się przebudzić, kucharz w garkuchni zaczyn szykuje
i świeży chleb piecze.
Zabierz mnie w pół po żadnej,
do stracenia nie ma ni chwili.
Oto pociąg, którym przyjechałem,
a na peronie me buty stare.
Zawiadowca w dzwon uderza,
w gwizdki dmą i flagami znak dają.
Odrobina tego co cię bawi dobrze ci robi (przynajmniej powinno).
Dziękuję każdemu z was
za gościnę.
Zostałbym z chęcią, lecz skrzydła mi właśnie odpadły.
10.08 do Paddington (instrumentalny)*
Mag Perdé *
Ave! Synu Królów daj znak umierania bezustannego,
Kciuk rozprostuj z nieba w intencji tych co narodzić się mają.
Oto ja sam na piasku bezmiarze czekam.
Rzuć swój czar cudowny na ląd i morze.
Magu Perdé wypuść z rąk ten łańcuch.
Życzenie wypowiedz by deszcz uciszyć, burzę co ma się zacząć.
Oto ja w mej podróży ku życiu.
Podeszwy me są mocne dość by po noża krawędzi stąpać.
Rozerwij ten krąg zaklęty, cumę rzuć, diabła zawezwij.
Bogów sprowadź, ogień należy do bogów.
Co w walce upodobanie znajdują.
Pasażerowie na przejściu promowym, na narodziny czekają,
Ponawiają przyrzeczenia życia pieśń długą i powstają do pobudki rogu
Zwierzęta w kolejce stoją u wrót na brzegu stojących
dysząc ogniem zawsze płonącym co strzeże tych drzwi odwiecznych.
Człowieku - synu człowieczy - znicz życia odwiecznego spraw sobie,
(twoją rzeczą jest oddech i oddychaj życia bólem): żywym BĄDŹ!
Oto jestem!
Odtoczcie mi głaz z ciemności w dzień wieczny.
Epilog *
Tłok się zrobił na Fulham Road,
W Pasyjnym przedstawieniu zapadła cisza jak makiem zasiał.
"Czy głos mój dociera do ciebie nawet stąd?"
Sznur srebrny na ziemi leży.
"Więc nie żyję" młodzieniec rzekł
sponad wzgórza, niedaleko stąd.
Moi przyjaciele wszyscy, w szeregu stoją równym,
choć taksówki ich przyjechały za późno.
Tłok się zrobił na Fulham Road,
W Pasyjnym Przedstawieniu zapadła cisza jak makiem zasiał.
Taki to sens żarzenia naszego po życia próbie
Odęty zdobytym bogactwem teraz tak zbytecznym
Bo karygodne czyny zasmucają nieładem,
jak przy kciuku bolącym głośno krzyczą
echem przywołując Przedstawienie pasyjne.
Wszystkie te stare chóry tak dobrze znane, gromadzą się w odmiennej tonacji:
melodii w dysonansie słodkim rozpadłych.
Tłok się zrobił na Fulham Road,
w tym granym bezustannie Przedstawieniu pasyjnym.
Któż to przychodzi tutaj z otuchą dla mnie?
Anielica o woni rozkosznej ku mnie zstępuje.
Nad moim zwątpieniem się pochyla
i w swym odwiecznym uśmiechu kąpie.
Z wyciem rozległym po piasku bezmiarze
Idę w eskorcie grupy gentlemanów rzemieniami skrępowany,
Nikim teraz, choć kimś przecież mam się stać..
Melodia upewniająca (instrumentalny)*
Bank Pamięci*
Wszędzie w lodowatych odpadkach twarze się uśmiechają z mroków.
Proszę tutaj, rozepnij się, czujesz się odprężony? Wejdź na salę.
Mieliśmy wszędzie kamery nasze, mamy cię na taśmie, bohaterem tej sztuki ty jesteś.
O, znalazłem twój identyfikator, idealny do odszukania jednostki i wszystkich.
Życie swe powierz bankowi pamięci, nasze są procenty i dzięki ci za nie.
Nasza lodziarka majtki swe zmoczyła widząc ciebie w twym przedstawieniu pasyjnym.
Nagrodę odbierz za rozkosze doraźne, za kapitana funkcję w krykieta drużynie,
Publiczne przemowy w każdą pogodę, szlachectwo od królowej.
Najlepsi przyjaciele*
Telefony od przyjaciół twych najlepszych nigdy nie ostygły od ciepła twej dłoni.
Wiersz w artykule ze strony pierwszej mówi, że 13 koni przegrało, przegrało.
Wejdź na twój parasol stary, widzisz, że ma brzydką dziurę w czaszy, w czaszy?
Ale, że z rzadka pada, "The Sun" nie dopuści byś był sam,
był sam, był sam, był sam, był sam, był sam.
Oględna krytyka*
Uwielbiasz wiedzieć co czarne jest a co białe, to jak pierwsza noc.
Przedstawienie pasyjne trwa jeszcze, i zburzy jeszcze poglądy twe.
Powiedz mi jak robi się dzieci, a jak damy dmucha,
czemu pies stary ze smutku wyje.
Oto niepokalane dziewictwo siostrzyczki twojej ulatuje na kościstym barku
młodego konia imieniem Jerzy który potajemnie wkradł się w przegląd jej geografii.
Ciało egzaminatorskie przeegzaminowało jej ciało.
Aktorze o ilorazie niskim, słuchamy twojej opinii.
Zerknij na wersy zapisane na rękawie, jeśli cię pamięć zawodzi.
Powiedz mi jak ocenia się dzieci, czemu twa pani odeszła.
czemu pies stary z szaleństwa wyje.
Wszystko to i po części tamto jest sposobem jedynym by ze skórki kota odrzeć.
Teraz pozbyłeś się skóry jednej lub dwóch, jesteś dla nas a my dla ciebie.
Szatnia jest tuż obok, mamy cię obmierzonego, bohaterem tej sztuki ty jesteś.
Co się czuje, gdy jest się w tej sztuce?
Co się czuje, gdy gra się w tej sztuce?
Co się czuje, gdy jest się tą sztuką?
Człowiecze z pasji podnieś się raz jeszcze, nie postawimy krzyżyka na tobie
Bo naprawdę kochamy cię jak syna, co do tego wątpliwości nie ma.
Powiedz nam, czy to ty jesteś tu dla rozrywki naszej?
Czy też mu jesteśmy tu dla chwały, dla tej opowieści,
dla brutalnej satysfakcji mówienia ci jak absolutnie okropny w istocie jesteś.
Tłok się zrobił na Fulham Road,
W Pasyjnym Przedstawieniu zapadła cisza jak makiem zasiał.
Leśny taniec nr 1(instrumentalny)*
Jest to opowieść o zajączku, co zgubił swoje okulary (Hammond-Hammond/Evan/Anderson)
Sowa uwielbiała odpoczywać w ciszy, gdzie nikt na nią nie patrzył.
Dnia pewnego, gdy siedziała na płocie,
zaskoczyło ją nagłe wbiegnięcie kangurzycy.
Nie byłoby w tym nic dziwnego, ale gdy sowa usłyszała jak kangurzyca mówi
szeptem do nikogo konkretnego: "Zajączek zgubił swoje okulary",
wtedy zaczęła się zastanawiać.
Teraz księżyc pojawił się zza chmury
a na łące leżał zajączek.
W strumieniu, za łąką płynęła traszka.
i na gałązce krzewu okrakiem siedział truteń.
Pozornie bez ruchu, zajączek dygotał z podniecenia.
ponieważ bez swoich okularów wyglądał zupełnie bezradnie.
Gdzie są jego okulary? Może ktoś je ukradł?
Może je gdzieś położył i nie pamięta gdzie? Cóż teraz ma począć?
Truteń chciał pomóc i myśląc, że zna odpowiedź, zaczął:
"Przypuszczalnie je zjadłeś. Myśląc, że to marchewka."
Niemożliwe! Przerwała sowa, która była mądra,
"Ja mam dobry wzrok, wgląd w sprawy wewnętrzne i zewnętrzne.
Jak tak inteligentny zajączek mógł popełnić tak niedorzeczny błąd?"
Ale przez cały czas sowa siedziała na płocie jakoś osowiała!"
Kangurzycę denerwowało gadanie tego rodzaju.
Uważała się za znacznie lepszą pod względem inteligencji od reszty.
Ona była ich przywódcą, ich guru, ona miała gotową odpowiedź:
"Zajączku! musisz wybrać się na poszukiwanie optyka".
Zaraz jednak zauważyła, że zajączek był zupełnie bezradny bez swoich
okularów. Dlatego, kangurzyca głośno zakomunikowała:
"Nie mogę wysłać zajączka na poszukiwanie czegokolwiek!"
"Możesz guru, możesz!" wykrzyknęła traszka,
"Możesz go wysłać z sową", jednak sowa poszła spać.
Ale traszka, traszka wiedziała zbyt dużo, aby zatrzymała ją taka fraszka.
"Możesz go zabrać do swojej torby".
Ale niestety, zajączek był zbyt duży, aby zmieścić się do kangurzej torby.
Przez cały czas, dla zajączka było całkiem jasne
że reszta nie wie nic o okularach,
A jeśli idzie o te ich wszystkie kuszące pomysły, cóż, zajączka one nie obchodziły.
Zagubione okulary były wyłącznie jego sprawą,
a poza tym, zajączek miał zapasową parę.
Leśny taniec nr 2 (instrumentalny)*
KONIEC
W dół naszych schodów*
Śpimy przy jaśniejącej wciąż dziurze u drzwi,
w kącie się tu jada, do podłogi gada,
oszukuje pająki, co po prośbie ku nam podchodzą,
grzecznie w kolanach swe nogi zginając.
Ech, w dół naszych schodów winienem się udać.
Starzy panowie mówią o dniach, kiedy byli młodzi,
o utraconych damach, o błądzących synach.
Dandysi w koronki strojni z przyjaciółmi hulają,
Czyści jak prawda, zasupłana z końców obu
Ech, w dół naszych schodów winienem się udać.
Wonna katedra, wieża jej w dół celuje.
Modły za dusze w mieście Kentu wznosimy.
Delikatna cisza, bogi przepływają obok
one też gwiazdkę z nieba nam przyrzekają.
Boże Odwieczny, Panie Czasu, błądzenie to prawo me.
Ech, w dół naszych schodów winienem się udać.
Panie długouchy, zródź nową rasę
pielgrzymów miłości głodnych, bez ciał do karmienia.
Wskaż mi człeka dobrego, a ja ci drzwi pokażę.
Ostatni hymn śpiewają a diabeł krzyczy "Jeszcze".
Tak, odejść stąd chcę, tak postanowiłem,
Złożyłem wniosek i swe miejsce w kolejce zająłem
do tego raju zakazanego, które "Piekłem" się zwie,
Gdzie nikt niczego nie ma i nie ma niczego.
Dobrze, głupcze, weź swe łoże i wyjdź z uśmiechem z zasępienia tego.
Daj mi swój gniew i czyń co kochający poganin czyni.
Uwertura nadzorcy*
Barw żadnych nie mam, ciemnych ni jasnych, czerwonych, białych czy niebieskich.
Zimny dotyk mój, mrozi.
Wezwany z imienia, nadzorcą dla ciebie jestem.
Władzę mi dano by patrzeć na tę sferę żałosną.
Od łask odtrąconego, wzywacie mnie by słońce lub deszcz sprowadzać.
Przypadkiem zboże wyrasta z niedopatrzenia mego.
Upadli z miejsca znacznie lepszego są tu ze mną aniołowie,
Proponują usługi swe co twarz wam dają zachować.
Teraz ty jesteś tutaj, możesz także podziwiać
Wszystkich, których życie od zgody łagodnej odstrychnęło.
Legendy narosły wokół świateł tajemniczych
widzisz na niebie błyskanie.
A to ja zapalam papierosa i znikam w oka mgnieniu.
Namiętna gra, zatańcz i ty przy słupie majowym,
w rycie prymitywnym, złym.
Wezwany z imienia, nadzorcą dla ciebie jestem.
Ucieczka od Lucyfera*
Zmykaj Lucyferze lodowy. O jakiż to z niego gość paskudny!
Co za błąd! Nie wziąłem nawet piórka z poduszki jego.
Oto świąd mój odwieczny, anim ja dobry ani zły.
Oddałem aureolę moją za rogi, a rogi za kapelusz oddam, który nosiłem niegdyś.
Ja tylko oddycham, na suficie mym już jest więcej życia.
Muchy na nim śpią sobie w spokoju.
Wykręć mą prawicę w ciemności,
nawet po dwakroć lub trzykroć za
jeden z tych dni co nie zachwycały wcale
w tym scenariuszu starym.
Chętnie psem będę co na niewłaściwe drzewo szczeka.
Każdy jest zbawiony, choć w grobie jesteśmy,
spotykając się na herbatce popołudniowej.
Czas się przebudzić, kucharz w garkuchni zaczyn szykuje
i świeży chleb piecze.
Zabierz mnie w pół po żadnej,
do stracenia nie ma ni chwili.
Oto pociąg, którym przyjechałem,
a na peronie me buty stare.
Zawiadowca w dzwon uderza,
w gwizdki dmą i flagami znak dają.
Odrobina tego co cię bawi dobrze ci robi (przynajmniej powinno).
Dziękuję każdemu z was
za gościnę.
Zostałbym z chęcią, lecz skrzydła mi właśnie odpadły.
10.08 do Paddington (instrumentalny)*
Mag Perdé *
Ave! Synu Królów daj znak umierania bezustannego,
Kciuk rozprostuj z nieba w intencji tych co narodzić się mają.
Oto ja sam na piasku bezmiarze czekam.
Rzuć swój czar cudowny na ląd i morze.
Magu Perdé wypuść z rąk ten łańcuch.
Życzenie wypowiedz by deszcz uciszyć, burzę co ma się zacząć.
Oto ja w mej podróży ku życiu.
Podeszwy me są mocne dość by po noża krawędzi stąpać.
Rozerwij ten krąg zaklęty, cumę rzuć, diabła zawezwij.
Bogów sprowadź, ogień należy do bogów.
Co w walce upodobanie znajdują.
Pasażerowie na przejściu promowym, na narodziny czekają,
Ponawiają przyrzeczenia życia pieśń długą i powstają do pobudki rogu
Zwierzęta w kolejce stoją u wrót na brzegu stojących
dysząc ogniem zawsze płonącym co strzeże tych drzwi odwiecznych.
Człowieku - synu człowieczy - znicz życia odwiecznego spraw sobie,
(twoją rzeczą jest oddech i oddychaj życia bólem): żywym BĄDŹ!
Oto jestem!
Odtoczcie mi głaz z ciemności w dzień wieczny.
Epilog *
Tłok się zrobił na Fulham Road,
W Pasyjnym przedstawieniu zapadła cisza jak makiem zasiał.
Historia edycji tłumaczenia
| Tekst: |
Ian Anderson Edytuj metrykę |
|---|---|
| Muzyka (producent): |
Ian Anderson |
| Rok wydania: |
1973 |
| Wykonanie oryginalne: |
Jethro Tull |
| Płyty: |
A Passion Play (LP, 1973). |
Komentarze (0):