Kamui Gakupo - Ryuu no Naku Hako ni wa Yori

Kurtyna nocy opada.
Księżyc oświetla scenę,
na której ja tańczę w samotności.
Oto jest epos cienia, nikomu nieznana opowieść,
niewypowiedziane wspomnienie.

Dla oddających na kolanach cześć
mieszkańców ziemi,
dzisiejszej nocy skrępowałem czas smoka
wbijając głęboko w mrok
ów czasu korzenie.

Czekam w zapieczętowanym lesie, wstrzymując oddech.
Zupełnie jakbym wiedział, co oznacza
urżnięcie wijącego się bluszczu i zdjęcie okowów.

Wspinam się, trzymając w objęciach
ciało zranione od cierni.
Nawet jeśli by pozbyć się tej okrutnej siły,
smok wciąż będzie ryczał ku niebu, mimo że jego głos tam nie dotrze.
Pewnego dnia powrócisz do szafirowego nieba.

Śledzę palcem ślady krwi,
która niegdyś krążyła w mym ciele.
Odgłosy mocnych uderzeń
skrywają się gdzieś w otchłani.

Czekasz we wnętrzu mym, wstrzymując oddech.
Oto właśnie los stworzenia,
które zazdrości ciała.

Księżyc oświetla taflę ciemnego źródła.
Odbija się w niej ma sylwetka. Dzisiejszej nocy rozlega się
nikomu nieznany walc,
niezaśpiewana melodia.

Pierwotne wspomnienia zachęcają do myślenia o tamtej ziemi.
Niebo zdobione przez migoczące gwiazdy jest odległe.
W miniaturowym ogrodzie, w którym ryczy smok,
westchnięcia przywołują gorejące płomienie.

Dzień za dniem samotnie
błądząc gdzieś w gąszczu lasu,
wierzyłem, że odnajdę drogę.
Stworzenie skryte pod pokaźnymi skrzydłami
wciąż pragnie wrócić do nieba. Jego legendarna ziemia rodzinna,
gdzie tańczą dwugłowe smoki, od wieków pozostała niezmienna.
Obietnicę złożoną tamtego dnia księżyc zabarwił czerwienią.
Bez ustanku pragnąc powrotu do ów dnia, palące łzy rzeźbią rynny w twych policzkach, po czym opadają na ziemię.

Wspinam się, trzymając w objęciach
ciało zranione od cierni.
Nawet jeśli by pozbyć się tej okrutnej siły,
smok wciąż będzie ryczał ku niebu i nasze głosy złączą się.
Modlisz się o dzień, w który powrócisz do szafirowego nieba.