Krzysztof Cwynar - Tak zagubieni

Nie chcę wierzyć, nie chcę wierzyć w gwiazdy złe
Za morzami, za górami znajdę cię
Poprzez ogień, poprzez wodę wiedzie szlak
Gdy usłyszysz mnie, to daj mi znak

Tyle ludzi wciąż się mija, błądzi w krąg
Gubią miłość, gubią przyjaźń z pustych rąk
Wiatr porywa z ust gorących liście słów
Cud, co stał się raz, nie wraca znów

Ty i ja - tak zgubieni gdzieś na tej Ziemi
Wciąż zbyt daleko i wciąż nam źle
Skąd my się znamy, skąd tacy sami?
Daj mi się poznać choćby w śnie

Nie chcę szukać, nie chcę błądzić w sieci dróg
Zapal ogień, żebym drogę widzieć mógł
Niech melodia, ptak wędrowny, znajdzie mnie
Jak przyjazny głos w niedobrej mgle

Stań na progu, znak to ważny, uchyl drzwi
Moją drogę błędne gwiazdy plączą mi
Ale idę wciąż do ciebie w noc i w dzień
By przy tobie trwać jak drugi cień

Chcę znać, nim już się zdarzy, cień twojej twarzy
Chcę mieć tę pewność, że to właśnie ty
Czy żar, czy zamieć - tam czekaj na mnie
Gdzie nowa przyszłość naszych dni

Czy żar, czy zamieć - tam czekaj na mnie
Gdzie nowa przyszłość naszych dni
Czy żar, czy zamieć - tam czekaj na mnie
Gdzie nowa przyszłość naszych dni