Kubiszew - Części pierwsze

Zaznaczyłem to na mapie, pewnie tego dnia nie jeden
30.01.1987
Przywitałem wszystkich pewnie naturalnym gestem
Mamo, powiedz, co myślałaś, gdy ujrzałaś, że jestem
Nigdy nie szedłem w szeregu, chciałem odkryć to rzemiosło
Los nie dał mi być dzieckiem i zabrał mnie w dorosłość
Człowiek to mój autorytet, nie zmienia się to u mnie
Ojcze, tego mi nie wezmą, nazwisko niosę dumnie
Nie znałem adresu, lecz nie przestałem pisać
Boże może bym ci wierzył dziś, gdybyś mi odpisał
Wtedy nie umiałem mówić, dzisiaj o tym umiem
Wtedy nie chciałem powiedzieć, sam chciałem zrozumieć
Chciałem normalności, nie wiedziałem gdzie mam szukać
Gdybym kurwa wiedział, to pewnie bym zapukał
Już rzygam samotnością, ale może coś nas łączy
Choć nie znam odpowiedzi, świat na tym się nie kończy!


Przemierzam kilometry, później układam je w wiersze
Tak odnajduję Siebie, w rozdziale ”Części pierwsze”
Świat chodzi w 24, zepsuty jak prototyp
Nie czekam na niego, sam biorę go w obroty [x2]


Nie widziałem siebie przez zamarznięte szyby
Świat ludzi był piękny, mój zaciskał mi tryby
Zapętlony w myśli, czym płacę za niewinność
Choć byłem odważny, pamiętam było zimno
Zawsze ciężko pracowałem, choć ledwo chodziłem
W bezinteresowność ludzi nigdy nie wierzyłem
Wiem, co znaczy wiara, bo poznałem jej schyłek
Na stole pod skalpelem, to hip hop dał mi siłę
Natura mnie za łapy znowu ciągnie do tych nagrań
Moja głowa to kraina, do której chce cię zabrać
Nie mów mi o gorszym czasie, wiele razy do mnie przyszedł
I nie wiem jak takiego można nazwać towarzyszem
Na starcie jest po równo, bo każdy ma dwie ręce
Czasem lepiej wyjść przed szereg i nie czekać w kolejce
Świat chodzi w 24, zepsuty jak prototyp
Ja nie czekam na niego, sam biorę go w obroty taa..


Przemierzam kilometry, później układam je w wiersze
Tak odnajduję Siebie, w rozdziale ”Części pierwsze”
Świat chodzi w 24, zepsuty jak prototyp
Nie czekam na niego, sam biorę go w obroty [x2]


Zawsze chciałem być człowiekiem, człowiek mówię to bez kitu
Dobrze wiem co mówię, człowiek to najwyższy tytuł
Do wielu mych rozdziałów ta nazwa nie pasuje
Ale pamiętaj kim jestem, gdy cie sobą rozczaruję
Toksyka zmienia odbiór, znieczula mnie krzywizna
Może nigdy nie wiedzieli ze odwagą jest się przyznać
Każde przeprosiny dla potrzeby były bzdurą
Dziś wiem, ze mają sens tylko te zgodne z naturą
Chciałem poznać życie, wybierałem różne trasy
Brzydziłem się ludźmi obarczając przy tym czasy
Będąc bliżej niewłaściwych, swoich martwiłem dystansem
Nic nie dzieje się dwa razy, wierzę tylko w jedna szansę
Wychodzę na scenę, chwytam mikrofon
Znam prawdę mam odwagę podzielić się nią z tobą
Przemierzam kilometry, później układam je w wiersze
Tak odnajduję siebie, w rozdziale ”Części pierwsze”


Przemierzam kilometry, później układam je w wiersze
Tak odnajduję Siebie, w rozdziale ”Części pierwsze”
Świat chodzi w 24, zepsuty jak prototyp
Nie czekam na niego, sam biorę go w obroty [x2]