Laurie Anderson - New York Social Life

Cóż, pewnego ranka leżałam w łóżku i próbowałam znaleźć dobry powód, aby wstać, i zadzwonił telefon, i to była Geri, i ona powiedziała: Hej, cześć! Jak się masz? Co się dzieje? Jak tam twoja praca?
Och, dobrze. No wiesz, dopiero się obudziłam, ale wszystko w porządku, wszystko w porządku, a jak u Ciebie?
Och, dużo pracy, wiesz, to znaczy, ja też próbuję zarobić trochę pieniędzy. Słuchaj, muszę do tego wrócić, pomyślałam, że zadzwonię, żeby zapytać, jak się masz...
A ja powiedziałam: Tak, naprawdę powinniśmy spotkać się w przyszłym tygodniu. Wiesz, zjeść lunch i porozmawiać. A ona mówi: Tak, uh, skontaktuję się. OK?
OK.
Słuchaj, uważaj.
OK. Spokojnie.
Pa pa.
Na razie. I wstaję, dzwoni telefon, a to facet z Cleveland i mówi: Hej, cześć! Jak się masz? Słuchaj, robię serię performansów i chciałbym, żebyś coś w nich zrobiła. Wiesz, mogłabyś zarobić trochę pieniędzy. To znaczy, nie wiem, co _odczuwam_ w związku z twoją pracą, wiesz, to nie do końca w moim stylu, to trochę banalne, ale posłuchaj, to jest _tylko_ moja opinia, nie bierz tego do siebie. Więc słuchaj, będę w mieście w przyszłym tygodniu. Muszę już iść, ale zadzwonię do ciebie, zjemy lunch i omówimy kilka spraw.
A ja się rozłączam i znowu dzwoni i nie odbieram i wychodzę na spacer i wpadam do galerii i mówią: Hej, cześć. Jak się masz?
Och, dobrze. Wiesz, że.
Jak idzie Twoja praca?
OK. To znaczy ...
Wiadomo, że nie jest już tak jak w latach sześćdziesiątych. To znaczy, to były czasy, teraz po prostu nie ma pieniędzy, wiesz, przetrwaj, produkuj, trzymaj się, tam jest dżungla, po prostu muszę dalej pracować.
I dzwoni telefon, a ona mówi: Och, przepraszam, dobrze? Hej, cześć! Jak się masz? UH Huh. Jak tam twoja praca? _Dobrze._ Cóż, słuchaj, trzymaj się, to znaczy, to nie lata sześćdziesiąte, wiesz, słuchaj, muszę już iść, ale lunch byłby świetny. Dobrze, w przyszłym tygodniu? Tak. Teraz jestem bardzo zajęty, ale w przyszłym tygodniu będzie dobrze, OK? Pa pa.
Na razie.
Idę do Magoo's na przekąskę, widzę, że Frank i ja podchodzimy do jego stolika i mówię:
Hej, Frank. Cześć jak się masz? Jak tam twoja praca? Tak, mój też jest w porządku. Słuchaj, jestem spłukany, wiesz, ale, uh, pracuję... Słuchaj, muszę już iść, uh, powinniśmy _naprawdę_ się spotkać, wiesz. Dlaczego nie wpadniesz czasem? Tak, byłoby wspaniale. OK. Dbać o siebie.
Spokojnie.
Do zobaczenia.
Zadzwonię do ciebie.
Na razie.
Pa pa.
Idę na imprezę, a wszyscy siedzą w tych imprezowych czapeczkach, jest naprawdę niezręcznie i nic a nic nie przychodzi mi do głowy co powiedzieć. Więc wszyscy poruszamy się – szybko – i mówimy: Cześć! Jak się masz? Gdzie byłeś? Miło cię widzieć. Słuchaj, przykro mi, że przegapiłem twoją rozmowę w zeszłym tygodniu, ale naprawdę powinniśmy się spotkać, no wiesz, może w przyszłym tygodniu. Zadzwonię do ciebie. Do zobaczenia.
Pa pa.
Idę do domu, dzwoni telefon, to Alan, i on mówi: Wiesz, będę mieć program w telewizji kablowej i będzie on o samotności, no wiesz, ludziach w mieście, którzy z jakichś względów socjologicznych, Powody psychologiczne i filozoficzne po prostu nie mogą się ze sobą porozumieć, wiesz, The Gap, The Gap, uh, to będzie talk show, ludzie będą dzwonić, ale na początku każdego programu będziemy mówić: Uh, słuchaj , nie dzwoń ze swoimi _osobistymi_ problemami, bo nie chcemy ich słyszeć.
I idę spać, znowu dzwoni i to jest Mary, i ona mówi:
Hej, Laurie, jak się masz? Słuchaj, uh, zadzwoniłam tylko żeby się przywitać... Uh, tak, cóż, nie martw się. Słuchaj, po prostu pracuj dalej. Muszę już lecieć. Wiem, że jest już późno, ale naprawdę powinniśmy się spotkać może w przyszłym tygodniu, zjeść lunch, porozmawiać i... Słuchaj, Laurie, uh, jeśli chcesz porozmawiać wcześniej, uh, zostawię włączoną automatyczną sekretarkę... i po prostu zadzwoń do mnie... o każdej porze.