Michał Łanuszka - Suzanne

z Susanne pójdziesz tam
do mieszkania nad brzegiem
żeby rzecznych słuchać łajb
żeby znów z nią zarwać nockę
znasz ją na wpół zwariowaną
i dlatego wciąż tam siedzisz
przy herbacie z pomarańczą
co aż z Chin przywędrowała
a gdy masz już jej powiedzieć
że to żadna miłość nie jest
na fale cię nastraja
i już szepce za nią rzeka
żeś ty zawsze na nią czekał

i z nią chciałbyś podróżować
i w ciemno za nią iść
i już wiesz że ci zaufa
naznaczyła jej wspaniałość
twoja myśl

a Jezus był żeglarzem
kiedy chodził po jeziorze
bardzo długo obserwował
z masztu swej drewnianej wieży
i kiedy zauważył
że tonący w niego wierzą
rzekł będziecie żeglarzami
to was wyzwoli morze
lecz było w nim zwątpienie
długo przed wniebowstąpieniem
nieludzko opuszczony
on w wiedzy twej utonął
w wodę głaz

i z nim chciałbyś podróżować
i w ciemno za nim iść
i już wiesz że mu zaufasz
naznaczyła twą wspaniałość
jego myśl

tej Suzanne nad sam brzeg
dasz prowadzić się za rękę
strojnej w piórka i łachmany
w Caritasie rozdawane
i się słońce jak miód lepi
do Najświętszej Panny Rzeki
a ona uczy cię w toń patrzeć
między męty oraz lilie
w zielsku kryją się herosi
są tu dzieci już od rana
wszystko garnie się po miłość
i zawsze będzie o to prosić
by się przejrzeć przy Suzanne

i z nią chciałbyś podróżować
i w ciemno za nią iść
i już wiesz że jej zaufasz
naznaczyła twą wspaniałość
jedna myśl