Mori Calliope - End of a life

Biegliśmy prosto przez te noce
Nigdy nie znajdę drogi powrotnej do ciebie w tym labiryncie świateł
W tym znaczeniu było szaleństwo, zawsze uśmiechnięci
Krzyczeliśmy z całych sił do zdrętwienia
To miasto nigdy nie umarło

Polecę, bez dowodów, te wysokości
Nigdy nie znajdę kolejnej szansy, by powiedzieć "hej, dzięki za uratowanie życia"
Straciłam nadzieję, to bolało, biegnąc bez drogi
Śpiewaliśmy z całych sił do zdrętwienia
To miasto nigdy nie umarło

Co było przyczyną tego wszystkiego?... Nie mogłam powiedzieć.
Skakałam i upadałam, nierówno i sztampowo.
Lekceważyłam to bez narzekania, bez dźwięku
Nie ma potrzeby szukania przyjaciół, bo na końcu i tak nie zostają z nami

A wtedy, gdy wepchnąłeś się w zatłoczone miejsce
Kiedy obróciłeś się i odkryłeś, że zakochałeś się w kosmosie
Poczuj lekkomyślne noce, bez zobowiązań, śmiejąc się z własnych marzeń...
Co niby było w tym śmiesznego?

Pomyl się, potknij, przywykłam do upadku z dużych wysokości
W betonowej dżungli śpiewając, bo wydawało mi się to słuszne
Pomieszaliśmy nudę i kłopoty, rymując nasze niezadowolenie
I choć to już historia, nie mogę zapomnieć czasu spędzonego razem

Przekonana, że to mogło oznaczać kolejny koniec, przejścia między prawdziwością i udawaniem
Pokręcona alter-fikcja, gdzie straciłam swoją szansę, nie wzniosłam się i
Znikając we mgle "nigdy się nie zdarzyło"
Jestem ja, z którą nigdy nie mogłam się zaprzyjaźnić.
... Odpuściłam

Pojawiać się, znikać
Ten szalony sen
Bez kierunku, unosząc się bez celu
Nic tam dla mnie nie zostało
Wdech, ale to nie zatrzyma padającego deszczu

Biegliśmy prosto przez te noce
Nigdy nie znajdę drogi powrotnej do ciebie w tym labiryncie świateł
W tym znaczeniu było szaleństwo, zawsze uśmiechnięci
Krzyczeliśmy z całych sił do zdrętwienia
To miasto nigdy nie umarło
Ale czy kiedyś była w nim jakaś dusza?

Goniąc świetliki między strzelistymi wierzowcami
Zostawiłam ślad, nazwałam go "zmarnowany czas naszych żyć"
Cicha piosenkarka, przepracowana i źle opłacana
Myśląca, że biuro to trumna, dopóki się nie położysz

Mimo to zostaje myśl, optymista, który powinien się bać
Zobaczył "nic złego" w pisaniu piosenek za samotnym cieniem
Czy świat jest smutniejszym miejscem bez słów, które przekazałeś?
Kiedy drabina upadnie i roztrzaska szczeble, na których się bawiliśmy?

Czy na końcu ma znaczenie dźwięk, który słabnie i wygasa
A twoi znajomi zmęczyli się fantazjami, życzysz sobie, by zostali?
Nie musisz mówić "tęsknię za tobą", widziałeś, jak twoi bohaterowie znikają
We wstecznym lusterku złoczyńcy, którego przedstawiałeś

Wstrzymaj żale, słuchaj, nie musisz się bać
Nie musisz być emocjonalny, poczuj się dobrze z tego, co zrobiłeś
To najlepsze lata życia, bo zdecydowałeś się na wymianę
Wspomnij dni, na które liczyłeś i o które się modliłeś
Co można przegapić?

Pojawiać się, znikać
Ten zamglony sen
Bez kierunku, włócząc się bez celu
Nic tam dla mnie nie zostało
Udawaj, że to koniec zmyślonej historii

Polecę, bez dowodów, te wysokości
Nigdy nie znajdę kolejnej szansy, by powiedzieć "hej, dzięki za uratowanie życia"
Straciłam nadzieję, to bolało, jadąc bez drogi
Śpiewaliśmy z całych sił do zdrętwienia
To miasto nigdy nie umarło
Pożegnam się z duszą w środku

A mimo to, ten romans był nienawiścią do nas samych
"Nie mamy szans" w tym labiryncie świateł
Ale potrzymajmy się za ręce w tej nocnej mgle
Pobiegniemy szybko, aż do szkolnego dzwonka, aż do startu pociągu
Wiemy, że to już czas, jesteśmy przy zdrowych zmysłach
Budząc się teraz do "nowego życia"
Pozwól mi marzyć do następnej nocy
Będę czekać

Będę czekać na ciebie

Budząc się teraz w moim prawdziwym życiu
Będę czekać na ciebie do następnego lotu
Tonąc tak długo, zestarzałam się
Teraz tłum zniknął
Czy to koniec?

Czy to koniec...?