New Model Army - I Love The World

burza się oddala, nadchodzi popołudniowa cisza,
pędzą tędy od Petergate, tak jakby znali ten taniec;
w ślepej furii, jadę nocą przez wrzosowiska, po pustych drogach
pod marznącym, gwiaździstym niebem jak w transie;
te miasta to ledwie iluzja triumfu nad prawami natury,
widzieliśmy już, jak rdzewieją szkielety z żelaza, budynki zapadające się w proch,
podnoszą się wody, a my raczej trwamy z uporem przy detalach,
chrześcijańskich kłamstwach, technologii, choć w głębi duszy krzyczymy i śpiewamy
Boże, kocham ten świat.

nie twierdziłem, że jestem mędrcem, ale wiem dość, by zrozumieć,
że nieskończony postęp i dalekosiężne plany kiedyś runą,
oślepiacie się pocieszającymi kłamstewkami, że np. błyskawica nie porazi cię dwa razy,
a nas bawi wasze zdumienie, gdy Arka zaczyna iść na dno;
ta świątynia wzniesiona by budować podziały między nami
to siła już nie do poskromienia, wola bez twarzy,
patrząc na to wszystko z zewnątrz chciałbym umyć od tego ręce,
lecz wszyscy jesteśmy pod kluczem, słodkogorzko objęci,
Boże, kocham ten świat.

gdy przyjdzie dzień, że ogień ostateczny wybuchnie na pobielałym niebie,
wiem, że mówiłeś, że chciałbyś umrzeć, szybko z tym skończyć,
z odwagą czerpaną od najdzielniejszych przyjaciół czekających na koniec,
bez żalu, lecz z niewinnością, której rzekomo nie pojmuję,
ja natomiast wiem, że przeżyję, z furią by zostać przy życiu,
pijany, słaniający się z bólu, wyjdę na wzgórza ten ostatni raz,
z bliznami na ciele i uśmiechem na ustach, z wolna umierając, wykrzyknę jeszcze raz
do nikogo: a nie mówiłem wam, a nie mówiłem wam, a nie mówiłem wam?
Boże, kocham ten świat.