Phedora - Paper Streets

Kroczę papierowymi ulicami,
A chodnik krwawi atramentem pod moimi stopami.
Wiem, że moje życie wzniesiono ze słów,
A ten atramentowy dom zacieśnia się wokół mnie.

Dziwi mnie, że zgubiłem swoją drogę,
Skoro nigdy żadnej nie podjąłem.
Moje kłamstwa są tak wygodne,
Że sam zdecydowałem się w nich zamieszkać.

Gdy światło księżyca bierze kąpiel w kałużach i rynsztokach
Podążam za zapachem Twych papierosów, krzycząc:
Niech świat nie śmie skończyć się w tym miejscu.

Znam te ulice, bo śledziłem Cię gdy wracałaś do domu
Jestem cieniem, którego się lękasz, a którego nigdy nie poznasz.
Tak oto papierowe ulice obracają się w atramentowy dom.

Spaliłem za sobą każdy most,
Bo jestem świadom własnej słabości.
I wiem, że będę chciał zawrócić,
Mimo, że jestem bezpieczny wewnątrz tej pułapki.

Kartkami papieru wybrukuję swą drogę
Do piekła i z powrotem.
Wiem, że nie ma już drogi powrotnej.
Tak miło jest patrzeć, jak płonie.

Gdy światło księżyca bierze kąpiel w kałużach i rynsztokach
Podążam za zapachem Twych papierosów, krzycząc:
Niech świat nie śmie skończyć się w tym miejscu.

Znam te ulice, bo śledziłem Cię gdy wracałaś do domu
Jestem cieniem, którego się lękasz, a którego nigdy nie poznasz.
Tak oto papierowe ulice obracają się w atramentowy dom.

Gdy światło księżyca bierze kąpiel w kałużach i rynsztokach
Podążam za zapachem Twych papierosów, krzycząc:
Niech świat nie śmie skończyć się w tym miejscu.

Znam te ulice, bo śledziłem Cię gdy wracałaś do domu
Jestem cieniem, którego się lękasz, a którego nigdy nie poznasz.
Tak oto papierowe ulice obracają się w atramentowy dom.