StronaB - I

I pamięć, jak na złość mnie zawodzi,
I znów boję się ciemności,
i znów... boję się snów.

I myśli jak natręty
I przeczucie, że nie tędy i nie tak.
Nie tak.

I z uporem szpetne
ubieram w piękne, by mieć
za czym tęsknić.

Najbliżej zepsucia,
tym bardziej brak czucia
i pierwsze drętwieje sumienie.

Wstyd pozostaje
i ból wraca echem
a szczęście grzechem wydaje się.


I mimo to, wierzę, wiem do kogo należę,
a sens zgubiony sam znajduje się.