Kawu - Gdzie to szczęście 2

Ty wiesz, że poznajesz życie przez klęski,
masz rzekę, tą płynącą przez błędy.
Łzy, puszczasz je ciągle wzdłuż cierpień,
a słony smak słów wbija nóż w Twoje serce.
Starczy mi jedno słowo, by udowodnić, że wciąż jesteś,
podaj choć jeden powód jeśli twierdzisz, że to bezsens.
Ponoszę klęski, ale wciąż jesteś we mnie
i nie znam Cię do końca, bo sama nie znam siebie.
Poznaj momenty, w których doba to wieczność,
ciężkie powieki, ale chcę patrzeć w przeszłość.
Znajdę w umyśle chwilę, uspokoję nerwy,
chcę śnić o tym, ale obraz staje się niepewny.
Nie znajdziesz mnie w sobie - jestem pewna.
Nie znajdziesz, bo nie masz już w sobie tyle miejsca.
Wciąż na błędach stawiam krok za krokiem,
ciekawe kiedy pęknie ta lina niepowodzeń...
Zamykam oczy i zostaję z tym,
choć dobrze wiem, że to wróci, bo lubi ze mnie kpić.

Gdzie to szczęście? - kolejny raz zadaję to pytanie.
Może jest gdzieś, ale już na pewno nie jest dla mnie,
może mam je i przeze mnie jest niedoceniane
albo gram w grę, w której zawsze jest jakieś ale! (x2)

Znajdź receptę na smutek i dobry lek na sen,
pozwól odejść tym chwilom, bo już dręczą mnie.
Nie chcę znów tego zrobić i zamulać jak zawsze,
ale pewnie to zrobię, bo inaczej nie zasnę.
Wybacz, bo dostałam już niejedną szansę,
przecież niszczę każdą, to tą też w końcu stracę, bywa...
Zmieniam się na gorsze i lepsze,
jednych ranię tym, a drugim tak żyje się lepiej.
Jak dla mnie jest dobrze, już sama nie wiem,
bo czuję, że już dawno zgubiłam samą siebie.
Lecę w otchłań tych bezwzględnych uczuć,
chcę zostać i nie mieć już więcej tych wyrzutów...
To trudne i każdy musi kiedyś przez to przejść,
najgorsze jest pytanie czy to ma sens czy nie.

Gdzie to szczęście? - kolejny raz zadaję to pytanie.
Może jest gdzieś, ale już na pewno nie jest dla mnie,
może mam je i przeze mnie jest niedoceniane
albo gram w grę, w której zawsze jest jakieś ale! (x4)