Othalan - Ojców dom

Przyjdź Ziemio Nasza - Matko ma.
Przytul do snu nim przyjdzie brzask,
napełnij duchem mórz i skał.
A kiedy znów zapadnie zmrok i lęki ukołysze noc
w jasności rzuć nas tor.
Tam gdzie mych Ojców dom.



Oko ludzkie nie zna drogi,
słuchaj co Ci szepnie wiatr, co od morza gna do morza,
zna szum fal i pieśni Tatr,
tam gdzie leni się kraina,
okupiona krwią poległych,
których męstwo, honor, siła
gaszą wroga czyn haniebny.
Tam gdzie skarbów jest bez liku,
od podnóży dumnych skał,
wiedzie szlak aż do Bałtyku - O Swaroże siłę daj!
Tam od domu, który Lecha wiecznie sławi dumne imię,
orzeł skrzydła rozpościera, pamięć przodków nie zaginie.



Czy to burza czy pożoga,
rusza w bój piastowy ród,
po wsze czasy chwaląc Bogów,
zwalcza znój i życia trud.
Wzrok ich bystry jak u ptaka,
serca harde niczym stal,
od Wenedy po gród Kraka,
każdy mąż ich siłę zna.
Sięgaj tam gdzie wzrok nie sięga,
krocz do przodu w Ojców imię,
nawój nieba - wszak potęga,
zawsze wzrasta na ruinie!
Niechaj z ust popłyną pieśni,
o tych co polegli w walce,
niechaj od ostępów leśnych,
niosą się aż po gór krańce!