Stare Dobre Małżeństwo - Z przeznaczenia losu

Co zrobisz ze sobą, gdy mnie już tutaj nie będzie,
Gdy okażę się jedynie drobnym pyłem w kosmosie?
Co wyrzucisz z pamięci, a co weźmiesz na dalszą drogę,
Ruszając na przekór wszystkiemu samotnie przez świat
Z przeznaczenia losu,
Z przeznaczenia losu?

Przypomnę ci się czasem mleczną poświatą gwiazd,
Przyjemną pulsacją kół Wielkiego Wozu.
Odnajdziesz mnie bez trudu pośród mgławic zaprzeszłych dat,
Wpisanych w treść kosmogonii naszych wspólnych spraw,
Powiązanych losów,
Powiązanych losów.

Co stanie się z tobą, gdy mnie już tutaj nie będzie,
Krucha łupino orzecha bez żagla na morzu?
Kto będzie ci sterem, kto wskaże port w sinej dali
Prowadząc wbrew złym prognozom odważnie przez sztorm
Porywami serca,
Porywami serca?

Przemówię z otchłani łagodnym pluskiem fal,
Przywołam zalotnym śpiewem wiosennej bryzy,
Wyłowię cię bezbłędnie z gęstej sieci porannych mgieł,
Splecionej w sens oczekiwania na kolejny dzień
Z wiarą w zmartwychwstanie,
Z wiarą w zmartwychwstanie.