Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Francesco Guccini
Popularne teksty
Francesco Guccini - Radici
Radici
Tekst dodał(a): janumir
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): JTK1964
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): janumir
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
La casa sul confine della sera
oscura e silenziosa se ne sta,
respiri un' aria limpida e leggera
e senti voci forse di altra età,
e senti voci forse di altra età...
La casa sul confine dei ricordi,
la stessa sempre, come tu la sai
e tu ricerchi là le tue radici
se vuoi capire l'anima che hai,
se vuoi capire l'anima che hai...
Quanti tempi e quante vite sono scivolate via da te,
come il fiume che ti passa attorno,
tu che hai visto nascere e morire gli antenati miei,
lentamente, giorno dopo giorno
ed io, l'ultimo, ti chiedo se conosci in me
qualche segno, qualche traccia di ogni vita
o se solamente io ricerco in te
risposta ad ogni cosa non capita,
risposta ad ogni cosa non capita...
Ma è inutile cercare le parole,
la pietra antica non emette suono
o parla come il mondo e come il sole,
parole troppo grandi per un uomo,
parole troppo grandi per un uomo...
E te li senti dentro quei legami,
i riti antichi e i miti del passato
e te li senti dentro come mani,
ma non comprendi più il significato,
ma non comprendi più il significato...
Ma che senso esiste in ciò che è nato dentro ai muri tuoi,
tutto è morto e nessuno ha mai saputo
o solamente non ha senso chiedersi,
io più mi chiedo e meno ho conosciuto.
Ed io, l'ultimo, ti chiedo se così sarà
per un altro dopo che vorrà capire
e se l'altro dopo qui troverà
il solito silenzio senza fine,
il solito silenzio senza fine...
La casa è come un punto di memoria,
le tue radici danno la saggezza
e proprio questa è forse la risposta
e provi un grande senso di dolcezza,
e provi un grande senso di dolcezza...
oscura e silenziosa se ne sta,
respiri un' aria limpida e leggera
e senti voci forse di altra età,
e senti voci forse di altra età...
La casa sul confine dei ricordi,
la stessa sempre, come tu la sai
e tu ricerchi là le tue radici
se vuoi capire l'anima che hai,
se vuoi capire l'anima che hai...
Quanti tempi e quante vite sono scivolate via da te,
come il fiume che ti passa attorno,
tu che hai visto nascere e morire gli antenati miei,
lentamente, giorno dopo giorno
ed io, l'ultimo, ti chiedo se conosci in me
qualche segno, qualche traccia di ogni vita
o se solamente io ricerco in te
risposta ad ogni cosa non capita,
risposta ad ogni cosa non capita...
Ma è inutile cercare le parole,
la pietra antica non emette suono
o parla come il mondo e come il sole,
parole troppo grandi per un uomo,
parole troppo grandi per un uomo...
E te li senti dentro quei legami,
i riti antichi e i miti del passato
e te li senti dentro come mani,
ma non comprendi più il significato,
ma non comprendi più il significato...
Ma che senso esiste in ciò che è nato dentro ai muri tuoi,
tutto è morto e nessuno ha mai saputo
o solamente non ha senso chiedersi,
io più mi chiedo e meno ho conosciuto.
Ed io, l'ultimo, ti chiedo se così sarà
per un altro dopo che vorrà capire
e se l'altro dopo qui troverà
il solito silenzio senza fine,
il solito silenzio senza fine...
La casa è come un punto di memoria,
le tue radici danno la saggezza
e proprio questa è forse la risposta
e provi un grande senso di dolcezza,
e provi un grande senso di dolcezza...
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieDom na krawędzi wieczoru
staje się ciemny i cichy.
Oddychasz przejrzystym, lekkim powietrzem
i słyszysz głosy – być może z innej epoki;
I słyszysz głosy – być może z innej epoki...
Dom na krawędzi wspomnień,
jest zawsze ten sam, jak dobrze wiesz.
A ty szukasz tam swych korzeni
jeśli chcesz zrozumieć, co ci w duszy gra.
Jeśli chcesz zrozumieć, co ci w duszy gra...
Ile dni i ile istnień ci się wymknęło,
jak rzeka, która przepływa obok ciebie!
Ciebie1 – świadka narodzin i śmierci mych przodków,
powoli, dzień za dniem,
ja, ten ostatni, pytam ciebie, czy rozpoznajesz we mnie
jakiś znak, jakiś ślad każdego życia,
czy to tylko ja szukam u ciebie
wyjaśnienia tego wszystkiego, czego nie rozumiem.
Wyjaśnienia tego wszystkiego, czego nie rozumiem...
Lecz nie ma sensu szukać słów:
stary kamień nie wydaje dźwięku
albo przemawia jak świat i jak słońce,
słowami zbyt wielkimi, by pojął je człowiek.
Słowami zbyt wielkimi, by pojął je człowiek...
A ty czujesz je w sobie – te więzy:
stare obrzędy i dawne mity,
i czujesz je w sobie niczym dłonie,
lecz już nie rozumiesz ich znaczenia.
Lecz już nie rozumiesz ich znaczenia...
Lecz jaki jest sens tego, co zrodziło się w twych murach?
Wszystko umarło i nikt nigdy się nie dowiedział.
A może nie ma sensu się zastanawiać?
Ja… im więcej się zastanawiam, tym mniej wiem.
A ja, ten ostatni, pytam ciebie, czy tak samo będzie
z tym, co po mnie przyjdzie i będzie chciał zrozumieć?
I czy ten, co po mnie przyjdzie, znajdzie tu
tę samą nieskończoną ciszę?
Tę samą nieskończoną ciszę...
Dom jest jak siedlisko wspomnień;
twoje korzenie dają mądrość
i może to właśnie jest odpowiedź
i odczuwasz wielki przypływ słodyczy.
I odczuwasz wielki przypływ słodyczy...
1.
=dom
staje się ciemny i cichy.
Oddychasz przejrzystym, lekkim powietrzem
i słyszysz głosy – być może z innej epoki;
I słyszysz głosy – być może z innej epoki...
Dom na krawędzi wspomnień,
jest zawsze ten sam, jak dobrze wiesz.
A ty szukasz tam swych korzeni
jeśli chcesz zrozumieć, co ci w duszy gra.
Jeśli chcesz zrozumieć, co ci w duszy gra...
Ile dni i ile istnień ci się wymknęło,
jak rzeka, która przepływa obok ciebie!
Ciebie1 – świadka narodzin i śmierci mych przodków,
powoli, dzień za dniem,
ja, ten ostatni, pytam ciebie, czy rozpoznajesz we mnie
jakiś znak, jakiś ślad każdego życia,
czy to tylko ja szukam u ciebie
wyjaśnienia tego wszystkiego, czego nie rozumiem.
Wyjaśnienia tego wszystkiego, czego nie rozumiem...
Lecz nie ma sensu szukać słów:
stary kamień nie wydaje dźwięku
albo przemawia jak świat i jak słońce,
słowami zbyt wielkimi, by pojął je człowiek.
Słowami zbyt wielkimi, by pojął je człowiek...
A ty czujesz je w sobie – te więzy:
stare obrzędy i dawne mity,
i czujesz je w sobie niczym dłonie,
lecz już nie rozumiesz ich znaczenia.
Lecz już nie rozumiesz ich znaczenia...
Lecz jaki jest sens tego, co zrodziło się w twych murach?
Wszystko umarło i nikt nigdy się nie dowiedział.
A może nie ma sensu się zastanawiać?
Ja… im więcej się zastanawiam, tym mniej wiem.
A ja, ten ostatni, pytam ciebie, czy tak samo będzie
z tym, co po mnie przyjdzie i będzie chciał zrozumieć?
I czy ten, co po mnie przyjdzie, znajdzie tu
tę samą nieskończoną ciszę?
Tę samą nieskończoną ciszę...
Dom jest jak siedlisko wspomnień;
twoje korzenie dają mądrość
i może to właśnie jest odpowiedź
i odczuwasz wielki przypływ słodyczy.
I odczuwasz wielki przypływ słodyczy...
1.
=dom
Historia edycji tłumaczenia
| Autor: |
(brak) Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (0):