James Blunt - Goodbye my lover

@roue: *tę piosenkę

@LenaChanel: *tę piosenkę

@roue: mam baaaardzo podobnie jak Ty..

zawsze uwielbiałam tą piosenkę... mam do niej słabość....

@JustAHuman: Czytajac Twoją wypowiedz czulam sie jakbym czytala prawie o sobie, tylko kilka szczegolow sie rozni. Zycze powodzenia i szczescia :)

@AbbyMe: Bardzo mnie poruszyła Twoja historia, minęło już trochę czasu od kiedy ją tu opowiedziałaś, mam nadzieję, że teraz jesteś szczęśliwa.
Wiem co czujesz, ponieważ ja też nie potrafię zapomnieć. Od sześciu lat kocham tą jedną wyjątkową kobietę. Przez sześć lat nie potrafiłam ułożyć sobie jakiejkolwiek normalnej, dłuższej relacji z drugą osobą, a co dopiero mówić o związku. Tylko Ona nigdy się o tym nie dowiedziała, i nigdy już się nie dowie. Byłam za młoda, za głupia, nie potrafiłam się ujawnić. Wiedziałam też, że może to zaszkodzić naszej przyjaźni. A ta przyjaźń była moją jedyną ścieżką do niej. Jednak potem i to się rozpadło. Kochałam Ją z każdą jej cholerną wadą i zaletą. Teraz nauczyłam się żyć dalej i pamiętać te wyjątkowe chwile, a nie ból. Ta historia nauczyła mnie wiele, i nie zmarnuję już żadnej następnej szansy na szczęście.

@wojtek1997: Pięknie to ująłeś :-)

Tak czytam te komentarze z tyloma smutnymi historiami, a ja napiszę swój. Słuchając tej piosenki zawsze mam w głowie słowa "Goodbye, my lover" ale nie z powodu tego, że kogoś straciłem. Po prostu nigdy jeszcze nie miałem osoby do której mógłbym te słowa wypowiedzieć. A chciałbym, kiedyś, na pożegnanie. Oczywiście wtedy "Goodbye" nie było by równoznaczne z "Żegnaj", bardziej chciałbym "do zobaczenia. pewnie jutro". Ale nie miałem takiej osoby. Boli to strasznie, to szczęście którym zakochani tak emanują. Ale być zakochanym bez wzajemności... Czuję się trochę jak jakaś zagubiona dusza na tym świecie. Zawsze mówi się, że jest gdzieś ta twoja druga połowa, która pokocha Cię takim, jakim jesteś. Ja jednak mam wrażenie, że chyba cały czas liczba ludzi na świecie jest nieparzysta. I ja jestem tym nieparzystym...

Ja też. W sumie obie byłyśmy zaślepione. Młode. Głupie. Z pozoru kochała mocniej. Kochała. Teraz pewnie kocham tylko ja. Jak każda normalna dziewczyna chciała mieć dom i dzieci. To wybrała; wybrała lepsze. Moi znajomi na nią naskakują. Znaczy robią to tylko aby mnie pocieszyć, że to nie moja wina, że odeszła; robią to kiedy płaczę. A płaczę już dłużej niż to trwało, mówią że dłużej niż to było warte. Ale ta dziewczyna zmieniła cały mój świat, wszystkie moje cele. Spojrzenie. Ktoś wcześniej pisał o kilometrach. Bolą, bardzo. Miał być rok, miałyśmy być wiecznie razem. Ja wiem że to moja wina, kochałam wszystkie jej wady, wszystko byłam w stanie wybaczyć. Zdrady, kłamstwa, obrażanie mnie. Nawet posunęłam się by upaść na kolana i błagać. A potem następnego dnia usłyszeć że... że kocha kogoś innego. Upaść i chcieć już nigdy nie oddychać tym samym powietrzem. Miały być telefony do matki, miało być pisanie do moich znajomych aby pytać co u mnie. Chciałam być szczęśliwa, pokazać co straciła, wyciągnąć asa z rękawa. Zastawić pułapki. Wszystko co dziś robię, do czego dążę, ma z nią związek. Szkoła muzyczna, kierunek studiów, miejsce zamieszkania. Wszystko by zwrócić na siebie uwagę, by ostatecznie ją wykończyć, zemścić się za przepłakane noce. Takie pułapki. W które teraz wpadam. Katuję tym siebie, do niczego innego mi to nie służy. Kocham, nigdy nie przestanę. Ale dziś kolejna osoba, moja przyjaciółka, dziś moja miłość. Którą boją się skrzywdzić, bo ona mnie nie chce, między nami to jasne. Pożegnałam się z nią, powiedziałam że już nie będę ją katować opowieściami o tej którą kochałam. I o tym jak bardzo chciałabym móc pokochać ją. Powiedziałam że odchodzę, chciałam skończyć wszystko. Nie było nas stać na żadną odpowiedź, chociaż do obu pań kusi aby napisać proste "tęsknię". Co to da? Dziś władca moich myśli też jest daleko, i mimo iż oboje skrzywdzeni przez jakieś kobiety, to uporczywie mówimy sobie "za duża odległość". Wiemy, nie chcemy się angażować. To jednak moja wina, bo niby powtarzam że chcę kogoś kto by mnie kochał, a potem odrzucam to wszystko. Krzywdzę wszystkie napotkane na swojej drodze osoby. Jak dobrze było by nic nie czuć, żyć bez miłości, żyć bez życia, filtrować powietrze. Wyczuwam komentarze typu: "Kochasz, a już mówisz o innej osobie!". Kiedy jest się samotnym, bardzo chce się mieć kogoś i zacząć od nowa. Za każdą troskę odwdzięczałam się dozgonną miłością, czy to dziwne? Bałam się jednak, i boję się kogokolwiek w moim życiu. Boję się znów tak płakać. Zawsze namawiam siebie do odejścia od nich wszystkich, wyizolowania się. Pożegnać się i zapomnieć. Nie potrafię.
"And I love you, I swear that's true.
I cannot live without you. "
AM(PL)

Kiedy tak czytam te komentarze przypomina mi się moja własna historia...
Przez 6 lat byłam w grupie podczas nauki w szkole muzycznej z jednym chłopakiem. Był niezbyt lubiany, zbyt arogancki, ale dla mnie czyniło go to jeszcze lepszym. Kocham (nadal) jego wygląd i charakter, zalety i wady, to w jaki sposób śmiał się i wkurzał. Niestety, zawsze przy najmniejszej pochwale nauczyciela względem mnie słyszałam jego głos wyzywający mnie "kujon". Prócz tego, dostałam w tym czasie od niego w twarz i nieźle uprzykrzył mi te lata, ale nie przez to, co robił, ale przez to, że jedyne kim dla niego byłam to obiektem drwin.
Od tego czasu minął rok. A ja dalej go kocham.
Ostatnio spotkałam go miesiąc temu gdy spacerowałam ze znajomymi. Nic się nie zmienił. Dalej równie piękny, arogancki i zuchwały, nawet trochę bardziej niż kiedyś. Gdy na mnie spojrzał, byłam w siódmym niebie. Ma takie śliczne, mętnie niebieskie oczy. Do tego te gęste, kasztanowe włosy, w które chciałabym wpleść swoje dłonie, mocno zarysowana szczęka, której kontur chciałabym obrysować palcami, piękny, rzymski nos, który mogłabym trącić swoim i wąskie, blade usta, które z chęcią nakryłabym swoimi. Nie było mi to dane, zaraz po krótkiej wymianie zdań odszedł a znajomi zaczęli mówić, że jest jeszcze gorszy niż kiedyś. Moim zdaniem było wręcz przeciwnie, lecz nie wychylałam się, założyłam słuchawki i puściłam radio po czym pospiesznie pożegnałam się i odeszłam do domu, gdzie wpatrując się w sufit usłyszałam w radiu właśnie tą piosenkę. Przy jej słowach płakałam w samotności. Tak bolesne, a tak prawdziwe.
Ja jednak do teraz nie umiem powiedzieć temu "goodbye"...
Tak bardzo chciałabym z nim spędzić więcej czasu, ale wiem, że nic by z tego nie wyszło. Względem znajomych jestem i grubsza (w końcu to 48 kg), brzydsza i mniej wygadana, a on jest po prostu... niezwykły, idealny. Tak nieziemsko idealny...
"You touched my heart you touched my soul.
You changed my life and all my goals.
And love is blind and that I knew when,
My heart was blinded by you."

mam słabość do piosenek tak bardzo smutnych i jednocześnie tak bardzo pięknych. znam tą piosenkę już tyle lat, a gdy jej słucham za każdym razem się rozpływam. czasem zdarza mi się nawet wzruszyć. ale cóż mam na to poradzić ? ten tekst jest taki piękny, miłość bywa cholernie trudna, a ja jestem cholernie wrażliwa.

:)

Przy tej piosence przekonalam sie ze moi niektórzy przyjaciele byli falszywymi

Jeśli wszyscy to i ja.. Moja historia może być dla niektórych dziwna a dla innych śmieszna ale nie ważne. Zaczęło się od tego, że poznaliśmy się na fb. Na początku była taka zwykła znajomość. W tym czasie miała chłopaka. Po kilku miesiącach zacząłem coś do niej czuć ale bałem się powiedzieć, bo nie wiedziałem jak zareaguje. Zbliżyliśmy się do siebie, pomagałem jej, troszczyłem się jak mogłem i zawsze dawałem dobre rady. Niedługo po tym rzuciła chłopaka po tym jak dowiedziała się, że przez ten cały czas ją zdradzał i za każdym razem kiedy mówił jej, że idzie z kolegami na piwo to szedł do innej. W końcu powiedziałem jej co czuję a ona odwzajemniła uczucie. Byłem szczęśliwy jak nigdy. Po 2 miesiącach zaczęła chodzić ze swoim starym kolegą (21 lat, ona 16 lat.. rok młodsza ode mnie), żeby tylko zapomnieć o pierwszym związku, bo ciągle płakała. Kiedy się o tym dowiedziałem płakałem jak dziecko.. Prosiłem, żeby na mnie poczekała jeszcze ten rok, że przyjadę i zostanę już na zawsze przy niej. Nie potrafię bez niej żyć.. jest moim aniołem, moją małą myszką i od prawie 2 tygodni prawie nie sypiam, mało jem, nic mnie nie obchodzi, myślę tylko o niej i co noc oglądam jej zdjęcia i zalewam się łzami. Jest roztargana psychicznie, z jednej strony kocha mnie a z drugiej brakuje jej czułości i jest z innym. Najbardziej boli kiedy mówi mi, że mnie kocha a ja wiem, że obściskuje się i całuje z nim.. Ostatnio ponad godzinę przesiedziałem na ulewie na ławce i płakałem a ludzie tylko na mnie patrzyli. Gdyby nie zabrali mnie koledzy to pewnie siedziałbym tam z pół dnia. Jej mama ciągle daje mi nadzieję, wie jaka ona jest, poza tym prawie wgl ze sobą nie piszą i mało się widują a jeśli już o kimś mówi to tylko o mnie. Chociaż dzieli nas 640 km to kocham ją i nie interesuje mnie żadna inna dziewczyna, chcę spędzić resztę życia tylko z nią i wciąż wierzę, że się uda.

nigdy nie przepadałem za tą piosenka ale ostatnio słucham jej 24/7.. A wiecie czemu? Bo żyje obok kobiety, którą kocham a która ma chłopaka. Przyjaznimi sie od wieku 6 lat... Spieprzyłem kiedyś i teraz żałuje tego... Obecnie przechodzi trudne chwile, jej chłopak to palant, nic nie rozumie a ja nie moge jej pomoc. To boli jak cholera! Więc katuje sie tą piosenka...

nie mogę z historii, które tu wypisujecie hahaha
a piosenka przepiękna :)

miesiąc temu rozszełam sie z chłopakiem, byliśmy ze sobą 5 lat, zaczynalismy jako szczeniaki w wieku 17 lat. Nie moge sie z tym pogodzic, budze sie i zasypiam mysląc o nim, czy to możliwe tak kogos kochac a jednak nie byc dla siebie odpowiednim?
Poznaliśmy sie gdy obydowje chodzilismy do szkoły średniej, po porstu pewnego dnia przysiadł sie w autobusie i zaczeliśmy gadac,a że ja z natury nie jestem wylewna ani jakos wielce wygadana byłam aż sama zaskoczona jak on na mnie wypływa.Bywało róznie przez te 5 lat, mysle że jak u wszystkich raz lepiej raz gorzej ale zawsze trzymalismy sie razem. Wspieralismy gdy on zaczął studia a ja prace.A potem pojawili sie koledzy mojego chłopaka.. własciwie byłego juz. I wszystko zaczeło sie sypac już nie ja byłam najważniejsza lepsze było piwo na miescie niz ja, i w pewnym momencie zdałam sobie sprawe ze nie chce tak zyc, nie chce prosic sie o sptkanie komus kto powinien byc przy mnie, wyjechał na miesiąc w podróż służbową a kiedy wrócił nawet mi o tym nie powiedział, tylko wyszedł z kolegami na piwo.Ale mimo tego wszystkiego nie idzie wymazac tych 5 lat, i jeśli to był własnie ten jedyny to jeszcze kiedyś sie spotkamy.
Wszyscy zranieni, i porzuceni trzymajcie sie, wierze ze kiedys będzie lepiej, wierze że każdy zasługuje na kogos kto kocha bez względu na wszystko.
"I wciąż trzymam Twoją dłoń w mojej.
Kiedy śpię.
Obnażę przed Tobą swoją duszę
gdy będę klęczał u Twych stóp"

Taa piosenka jest... nie mam słów poprostu by ją opisać. Słucham ją z łzami w oczach. , kocham ją bo dzięki nie przywracają mi się wszystkie wspomnienia z moją przyjaciółką , a ostatni czas to same kłótnie a nie chce jej stracić , bo za mocno ją kocham i nie chce tak jak w piosence pożegniania ... <3 :'(

@Pacpac: Wiem jak to jest stracić kogoś bliskiego,chłopaka lub dziewczynę. To naprawdę okropnie i niemiłe uczucie. Dlatego bardzo, bardzo ci współczuję:(

@Stuttering: Współczuje mimo że straciłaś chłopaka na własne życzenie.....

To jest takie śliczne!!! Znam całe na pamięć. James Blunt ma przepiękny głos, Swietnie tworzy i pisze teksty. rewelacja.

"Czy cię rozczarowałam lub zawiodłam?
Czy powinnam czuć się winna lub pozwalać sędziom marszczyć brwi?"