Namika - Ahmed (1960-2002)

Koniec lat osiemdziesiątych, ona odwiedza jej ojczyznę
Nieznajomy mężczyzna nalega o jej rękę
Ona nie chce wychodzić za mąż
Ale z respektu przed rodzicami, ona nie odmówi
A w Niemczech właśnie zburzono mur
Maroko buduje dalej 2 000 milowy mur obronny
A więc ucieczka poprzez Morze Sródziemne
Dwupokojowe mieszkanie, Frankfurt, ona bierze go ze sobą
On nic nie robi, nie zarabia pieniędzy. Myśli, że wszystko przyjdzie samo od siebie
Ona płaci czynsz, sprząta w hotelach
On nie ma ochoty na to aby zacząć pracować
Wylądował szybko w świecie przestępczym
I tak zajmuje się sprzedawaniem narkotyków
A jego żona jest w ciąży, siedzi i na niego czeka
Dziewiąty miesiąc mija a on nie zjawia się
U niej rosną długi i rośnie brzuch
Nawet poszukiwanie na liscie osób zaginionych nie dało rezultatu
Ona jest sama i poślubiona z duchem
I tak urodziłam się ja, Rodzina mojej matki jest tutaj
A mojego ojca ścigają prywatni detektywi
Później dowiadujemy się, że on przed laty został deportowany
Odsiaduje swój wyrok w więzieniu, w regionie Nador
Zostaje uwolniony z diagnozą raka
Przychodzi mu do głowy myśl, że chce znowu ujrzeć swoją rodzinę
Uważa nas za swoją własność i domaga się abyśmy do niego wrócili
Nawet tego sam nie zrobił, ale wysłał szwagra
Grozi, że mnie uprowadzi, że mnie porwie, jeśli mnie tylko zobaczy
Od tego czasu nie wolno mi było bawić się samej na dworze

Nigdy go nie widziałam, nie słyszałam, nie rozumiałam
Jednak wszyscy uważają, że jestem do niego podobna
Kiedy on umarł, nic mnie to nie wzruszyło
Byłam młoda, a on zawsze dla mnie był umarły(nie istniał)
I teraz pytam się siebie, jak należy mówić o zmarłych
Dużo się o tym mówi, ale nic mi nie pasuje
Czas mija, jednak jakaś cząstka po nim została
Ahmed, 1960 - 2002