Stworz - Pożegnanie Słońca

Bije twe serce, ma ziemio
Echem niezliczonych głosów
Głosów tych, których tuliłaś do snu
i którzy w tobie spoczęli
Bije twe serce, ma ziemio
I dzięki tobie, bije też moje
Czy mnie też utulisz do snu
Gdy przyjdzie wrócić w twe objęcia?

Żegnaj, o Słońce
Ja wzrastałem wraz z Tobą
Twym wschodem była ma młodość
Ja żyłem wraz z Tobą
I wraz z tobą umierałem
Twe urodziny były moimi
twa śmierć była i moją
Ja żyłem wraz z Tobą
I z tobą umierałem

Żegnaj, o Słońce
Tak odejdę wraz z tobą
Gdy ciemność zapadnie nad światem
Jakiż będzie twój blask w podziemiach nawskich?
Czy jego jasność rozświetli mgły wieczności?
Czy dane będzie mi Cię ujrzeć?
Znów doczekać młodej Wiosny
Przejrzeć przez całun mgieł?

Bije twe serce, ma ziemio
Echem niezliczonych głosów
Teraz i ja jednym z nich
Gdy spocząłem wreszcie w tobie

A Słonko wciąż nad tobą
żyje! wzrasta i umiera bez końca
Niczym pokolenia twoich synów
Lecz wyglądaj mnie wśród nich
Bo tak nakazane mi powrócić
Wraz z pierwszym gniewem Peruna
Wraz z ostatnim tchnieniem Żmija
Ja wrócę, ma ziemio, wrócę, by móc cię znów miłować!