The Stupendium - The Ark & Tinderbox

WPROWADZENIE:
Do roboty chłopcy. Ho! chłopcy.
Zapomnijcie o komforcie domów – jesteście nomadami
Straciliśmy tak wiele od kiedy zaczęliśmy
Czy nasze serca są zimne – czy jesteśmy zimnokrwiści?
Więc módlcie się do swojego pana lub majstra
Żeby słońce wzeszło rano
Powiedzieli nam, że piekło jest ciepłe
Ale nasze imperium upadło, szukając schronienia przed -

ZWROTKA 1:
Burza nadchodzi. Burza nadeszła. Burza znów nadchodzi.
Tematy sztormów po tematach, co tundra jeszcze może zabrać?
Bez sensu się kłócić, jeśli szukasz kogoś do obwinienia
Pycha od dnia, gdy powstały te mury – pod jakąkolwiek nazwą
Spaliliśmy najlepszych z nas, by rzucić nas w płomienie
A kiedy niebo nas odrzuciło, maszerowaliśmy mimo wszystko
Przez noc i dzień walczyliśmy, by oświecić przeciw panowaniu lodu
I ślepo twierdziliśmy, że warto było zapłacić tę cenę za to, czym się staliśmy
Poświęcaliśmy i poświęcaliśmy, a co mamy do pokazania?
Jałową ziemię suchym lodem, gdzie nie wyrośnie żadne ziarno
Kiedy Matka Natura przyszła po nas, zabrała Fahrenheit poniżej
Sankcjonowaliśmy zbrodnie matrycydalne i zaciemniliśmy niebo dymem
Stworzyliśmy nasze zbawienie – Skręciliśmy żelazo w iglice
Przez katastrofy i głód – krwawiliśmy jej żyły, by zapalić ognie
Każdy blok budowlany był skrzynką zapałek - jakże trafnie by się stało
Koniec imperium sprowadza się do stosu

PRZED REFRENEM:
Jesienne liście - na ziemi
Rudobrązowe, zielone, złotobrązowe
Zniszczone przez mrozy - opowieści teraz
Tak jak my - upadłe na ziemię

REFREN 1:
Podsycajcie ognie, dajcie swoje ostatnie, utrzymajcie płomień wszystkiego, co znamy
Bo kiedy niebo zostawiło nas bezradnymi, zbudowaliśmy własne schronienie
Ale serce i ognisko są ciemne, gdzie wiał nieskończony sztorm
Chwyć każdy gasnący węgiel i pamiętaj ciepło domu

Niech wszyscy wzniosą się razem – bo inaczej wszyscy się rozpadniemy
Niech nasze miasto przetrwa – nasza obiecana ziemia – nasze schronienie przed ciemnością
Niech przetrwamy pogodę – choć prognoza jest ponura
Tak ciężko wiszą ręce, które składają się do sterowania arką
Przez burzę

ZWROTKA 2:
Zjednoczeni w przekonaniu – idźmy naprzód bez względu na koszt
Przyszłość dla naszych dzieci zbudowana, bez względu na to, co zostało utracone
A jednak zdradziecka wizja porzuciła tę misję na rzecz wyniszczenia
Zgniły uchwyt ambicji człowieka wyłaniający się z mrozu

Siostry moje, bracia moi! Trochę szacunku dla waszego rodu!
Dlaczego, przy całym tym powietrzu i wrzawie, nie jesteśmy lepsi od wiatru!
Bo lód pod tą tundrą staje się coraz cieńszy
A życia poza tym rotundą zależą od tego, co tu zostanie powiedziane!
Każdy na swój sposób zdobywa owoc pracy – najgodniejszy wstaje!
Ale każdy na ziemi ma równą wartość widzianą przez oczy niebios!
Drogi szanowane w czasie to te, które zaprowadzą nas do cieplejszych niebios
Ścieżka, którą obraliśmy, jest przeszłością - przez nowe idee leży zbawienie!
Prawo człowieka do walki z ziemią – odbudować świat, który upadł!
Świat, który znaliśmy, narodził się na nowo – więc i my musimy!
Jego przewodnia ręka – boski plan – sieje nadzieję w każdym dzwonie
Jakie nasiona wyrosną z łóżka nadziei? Musimy postępować naprzód!

Przyszłość zrodzona w jałowym żalu – taki ludzki błąd by zostawił
Spory tak zużyte jak mundur, gdyby kłótnie mogły rozmrozić mrozy
Gdy szkoły myślenia tworzą zasady prawa tworzą narzędzia wojny ustanowione
Jaka pycha przyniosła taki dar, który kupił zasady upadku?

PRZED REFRENEM:
Jesienne liście - na ziemi
Rudobrązowe, zielone, złotobrązowe
Zniszczone przez mrozy - opowieści teraz
Tak jak my - upadłe na ziemię

REFREN 2:
Podsycajcie ognie, dajcie swoje ostatnie, utrzymajcie płomień wszystkiego, co znamy
Bo kiedy niebo zostawiło nas bezradnymi, zbudowaliśmy własne schronienie
Ale serce i ognisko są ciemne, gdzie wiał nieskończony sztorm
Chwyć każdy gasnący węgiel i pamiętaj ciepło domu

Niech wszyscy wzniosą się razem – bo inaczej wszyscy się rozpadniemy
Niech nasze miasto przetrwa – nasze społeczności starają się o przyszłości, które możemy zaznaczyć
Niech przetrwamy pogodę – choć prognoza jest ponura
Ale niezgoda kwitnie, gdy prawa decydują, które myśli muszą prowadzić arkę
Przez burzę

MELANG:
Każdy obywatel wytrwałości był dany kłamstwem
Że każdy dreszcz przyniesie nam kiedyś zbawienie
Ale dysonans i sprzeciw doprowadziły nas do rozdziału,
Tak jak Syzyf, mit o nas vs nigdy nie kończącym się klimacie
Żaden filibuster nas nie zabezpiecza przed spadkiem temperatury
Żaden podział nie jest tak głęboki jak te wzdłuż linii, gdzie podpisane są ustawy
Więc Militant, Penitent, okopali się przeciw swoim współbraciom
Zapominając, że żywioły nie dbają, jak się ułożysz

ZWROTKA 3:
Bez serca krew zacznie zamarzać przy najmniejszym chłodzie
Ichor wprowadzony, by dać nam światło, przestanie działać przy zimnie jeszcze bardziej
Ale gdybyśmy mieli podsumować nasze wielkie i epokowe odkrycia
Sedno by było, że znaleźliśmy punkt zamarzania ludzkiej woli
To nie czas na łzy, gdy wszystko, co cenne, jest pod ścianą
Oni przeszywają twarz i zamarzają na miejscu, zanim mają szansę upaść
Jeśli każdy płatek śniegu unikalny w kształcie jest pięknem ujętym w burzy
Jaki skok wiary, by marzyć o naszym miejscu, które nie jest pod nimi wszystkimi?

Bo czym jest człowiek, jeśli nie zwierzęciem w całym, tylko twarzą i imieniem?
Bez kła, ale z ostrymi szczękami, gdy przypadkowo zalicytuje
Walczymy i walczymy przeciw nocy, ale słońce znika tak samo
Więc każdy przekonany o prawie i prawie myśli, że odcinamy się od losu na próżno
Nakarm silnych, by mogli prosperować – nakarm słabych, by ożyli
Otwórz bramy, by ocalić zgubionych, lub zachowaj ciepło dla tych wewnątrz
Zmiażdż dysydentów, zamknij i cenzuruj lub pozwól, aby wolna ekspresja kwitła
Tylko po to, aby pozwolić jej rozkwitnąć – skończyć się jednym bardziej credo, aby wbić nóż

NIECH SPŁONIE, MÓWIĘ
Rend to wszystko do popiołu i kurzu
Bo jako głupcy jesteśmy jak paliwo
To nasza natura się spalać
Człowiek – tak błogosławiona maszyna
Mieli się i krzyczy i pożąda
Jej blask zniknął teraz od jesiennego wieczoru
Że Bóg pozostawił do rdzewienia

WYJŚCIE:
Jesienne liście - na ziemi
Rudobrązowe, zielone, złotobrązowe
Zniszczone przez mrozy - opowieści teraz
Tak jak my - upadłe na ziemię
Czy gałąź ma powód do żalu
Gdy liście tańczą na wietrze?
Kto tak rzuca, żałuje drzewa
Gdy jesienne liście

WYJŚCIE (WYPOWIADANE POEZJA):
„Tak dbasz o typ?” ale nie.
Ze szkarłupa i z kamienia ociosanego
Ona płacze: "Tysiąc typów odeszło:
Nie dbam o nic, wszystko pójdzie.”

„Czy zrobisz do mnie swoje odwołanie:
Przynoszę życie, przynoszę śmierć:
Duch oznacza tylko oddech:
Nie wiem nic więcej.” A on, czy on,

Człowiek, jej ostatnie dzieło, który zdaje się tak sprawiedliwy,
Taki wspaniały cel w jego oczach,
Który toczył psalm do zimowego nieba,
Który zbudował mu świątynie bezowocnej modlitwy,

Który ufał, że Bóg jest rzeczywiście miłością
A miłość jest ostatecznym prawem stworzenia —
Chociaż Natura, czerwona w zębie i pazurze
Z przepaścią, krzyczała przeciwko jego wyznaniu

O życie tak próżne, więc kruche!
O twe głosy kojące i błogosławiące!
Jaka nadzieja na odpowiedź lub zadośćuczynienie?
Za zasłoną, za zasłoną.